Prezentowana kompozycja wiernie powtarza temat przedstawiony przez Aleksandra Gierymskiego w kompozycji "Krajobraz wiejski ze sztafażem" (około 1890, kolekcja prywatna). Nie istnieją żadne materiały, które pozwalałyby określić kontekst powstania i zależność tych dwóch "jednakich" obrazów. Wiadomo natomiast, że Jasiński należał do kręgu młodych malarzy zafascynowanych twórczością Gierymskiego, co mogłoby tłumaczyć bliskość tych dzieł. „Chora matka” (1889) oraz „Nabożeństwo świąteczne” (1891), mistrzowskie prace Zdzisława Jasińskiego licytowane w ostatnich latach na aukcjach DESA Unicum ustanowiły rekordy na prace tego malarza. Jasiński, malarz w epoce znany i ceniony, należał w okresie międzywojennym do najpopularniejszych warszawskich artystów. Jego dorobek, w znacznej mierze zgubiony lub zniszczony, ma znaczącą pozycję w panoramie rodzimej sztuki pierwszych przełomu oraz pierwszych dekad XX wieku. Jasiński początkowo kształcił się w Szkole Rysunkowej Wojciecha Gersona, a następnie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jednak to wyjazd do Monachium i edukacja w tamtejszej Akademii (1885-93) uformowały oblicze jego malarstwa. Kultywowany przez twórców Szkoły Monachijskiej naturalizm Jasiński podjął i zgodnie z własnym temperamentem przetworzył. Mimo różnorodnej tematyki jego prace nawet w późnym okresie twórczości odznaczały się wiernym naśladowaniem natury z bogactwem wzrokowych doznań, które oferuje. Krystyna Jerzmanowska opisywała malarstwo Jasińskiego jako „impresyjność tematyczną i uczuciową” (Zdzisław Jasiński 1863-1932. Malarstwo, rysunki, akwarele, katalog wystawy, Muzeum Łazienki Królewskie, Warszawa 1995, s. nlb.). Wierność naturze, ale i liryczny nastrój obecny jest także w „Kobietach wiejskich w polu”. Przedstawienie pracy czterech kobiet w polu jest w dużym stopniu pretekstem do stworzenia bogatego studium światła. Jasiński pierwsze plany kompozycji kształtuje drobnymi uderzeniami pędzlem, aplikując zimne i ciepłe odcienie zieleni i powodując rozwibrowanie tkanki malarskiej. W oddali, za wiejskim płotem, rozpościera się nieco zamglona partia drzew i otoczenie lasu, które płaskim, tonalnym sposobem malowania bliskie są nastrojowemu malarstwu monachijskiemu. Jasiński przedstawił pozornie monotonny pejzaż wypełniony intensywnym światłem urokliwie sączącym się zza chmur z jasnym snopem blasku w oddali. Dzieło, choć przez artystę niedatowane, należy wiązać z okresem po powrocie z Monachium i rozwijaniem silnie naturalistycznej formuły. Apoloniusz Kędzierski w pośmiertnej publikacji monograficznej poświęconej Jasińskiemu wskazywał, że na kręg artystów-znajomych Jasińskiego „duży wpływ wywierał Al. Gierymski, fanatyk prawdy realistycznej” (Apoloniusz Kędzierski, Zdzisław Jasiński 1863-1932, Warszawa 1934, s. 10). Temat, naturalizm obserwacji, realistyczna forma, prozaiczne ukazanie ludzkiej pracy na polu oraz bogate efekty światła dziennego łączą „Kobiety wiejskie w polu” ze znaną pracą Aleksandra Gierymskiego „Anioł Pański” (1890, Muzeum Narodowe w Warszawie). Prezentowany obraz Jasińskiego bliski jest także w sposobie luministycznego ujęcia mazowieckiego, pasowego pejzażu obrazom Władysława Podkowińskiego z początku lat 90. XIX wieku.