„O wielkości sztuki Rogalskiego świadczy to, że od bez mała dziesięciu lat krąży on wciąż wokół jednego i tego samego pytania, przy czym mimo tej koncentracji i samoograniczenia nieomal eseistycznie rozpracowuje wielkie tematy współczesne teorii obrazu. Chodzi tu o grę z płaszczyznami rzeczywistości, o rolę współczesnego artysty i widza, równocześnie zaś ciągle o pytanie, w jaki sposób malarstwo może się potwierdzić jako medium sceptyczne, ale także, w jaki sposób sama jednostka może się potwierdzić w ramach współczesnych dyskursów o tożsamości. Przez twórczość Rogalskiego przewija się jedno proste i wielkie pytanie: Gdzie jestem Ja?”. Amélie von Heydebreck Zbigniew Rogalski jest przedstawicielem pokolenia artystów, którzy debiutowali około 2000. Rogalski posługuję się zwielokrotnieniem, lustrzanym odbiciem, wycinką i przeniesieniem planów. Myli tropy, wprowadza chaos, szybko zmienia wątki, stawia pytania i nie oferuje odpowiedzi. Każde płótno to szybki kadr uchwycony w biegu – przypadkowe wspomnienie, głęboka myśl. Za każdym razem jest to element, który nie daje spokoju. Dodatkowo Rogalski często maluje seriami. W jego obrazach nierzadko zawarta zostaje wielowątkowa narracja, stąd nazywa się go „reżyserem obrazów”. Widoczne jest to doskonale w prezentowanej pracy, w której artysta uchwycił dwie dłonie w momencie zanurzenia w nieznaną materię. Należy ona do zestawu prac, które zawisły w 2005 na ścianach Kunstverein w Getyndze, na której prezentowane były dzieła wykonywane w bardziej refleksyjnym i stonowanym stylu, przywodzącym na myśl pracę kamery dokumentalisty. Dzieła te różniły się znacząco od wcześniejszych obrazów Rogalskiego, w których posługiwał się zamaszystą kreską i mocnym kolorem. Płótna Rogalskiego pokazują artystę przy pracy, opowiadają o własnym powstawaniu, nie tyle stanowią reprezentację rzeczywistości, ile zdradzają proces kreacji przedstawienia. Nieraz odwołują się też do twórczości słynnych malarzy. Za Jacksonem Pollockiem artysta akcentuje malarski gest. Twórca action painting stał się też tematem kilku obrazów Rogalskiego, nawiązując do fotografii Hansa Namutha, przedstawiających Pollocka rozpryskującego farbę na rozłożonym na podłodze płótnie. Rogalski namalował pomaganie Pollockowi podczas malowania przez drugą osobę (2000). Sportretował też siebie malującego Pollocka (Malowanie Jacksona Pollocka, 2000). Jego wczesne obrazy nawiązywały do znanego motywu z malarstwa historycznego – artysty przy sztaludze. U Rogalskiego jednak obraz przedstawiający go przy pracy i obraz malowany były jednym i tym samym dziełem. W swoich późniejszych cyklach Zbigniew Rogalski zainteresował się technicznymi aspektami percepcji i śledził je w korelacji z naturą. W tekście towarzyszącym wystawie „Each Moment like the first” (Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów Wielkopolski, 12.11–11.12.2022) historyczka sztuki Marta Czyż genezę jego twórczych poszukiwań upatruje w artefaktach muzeum historii naturalnej. „Wszystkie obrazy łączy coś jeszcze innego. Jest na nich motyw szyby i odbicia, jakby wszystkie zostały umieszczone w gablotach. Ten pomysł pojawił się podczas wizyty w Muzeum Antropologicznym w Madrycie. Artysta, przyglądając się czaszkom ptaków, dostrzegł próbę zamknięcia w gablotach równocześnie życia i śmierci, stworzenia obiektu muzealnego z czegoś, co kiedyś żyło. Tak jak my. Obserwowanie martwych natur zza szyby potęgowało ten dysonans. Mógł przez nią patrzeć i robić jej zdjęcia, ale za każdym spojrzeniem i kadrem widział dodatkowo swoje odbicie. Ten widok przeniósł na swoje płótna (…) Rogalski bada naturę malarstwa, bacznie dobiera barwy i technikę” – mówi Marta Czyż.