Nastrojowe pejzaże z dojrzałego okresu w twórczości Wojciecha Weissa są symbolicznym wyrazem poszukiwania spokoju i harmonii po burzliwym okresie ekspresjonistycznym. Artysta osiada w tym czasie w posiadłości zakupionej wspólnie z rodzicami w 1905 roku w Kalwarii Zebrzydowskiej. Wzgórza i ogrody oraz sam dom stały się inspiracją do powrotu do jednego z najważniejszych źródeł sztuki nowoczesnej – twórczości Paula Cézanne’a. Weiss sięgał po delikatną, rozświetloną paletę z wyraźną dominantą bieli, przez co czas ten nazywany jest „okresem białym”. Prezentowany obraz, który powstał jednak już nieco później, świetnie ilustruje recepcję twórczości samotnika z Aix-en-Provence w dorobku Weissa. Połacie lasu w dolnej połowie płótna są malowane prostymi, wyraźnie zrytmizowanymi plamami barwnymi, które dają efekt rozwibrowania, imitując ruch patrzącego oka. Charakterystyczne dla kompozycji otwarcie pejzażu na widok delikatnie opadającego wzgórza każe myśleć o słynnym cyklu Francuza przedstawiającym górę Świętej Wiktorii, jednak mleczna, chmurna partia nieba daje wrażenie spokoju, wręcz melancholii obce ostrym błękitom Cézanne’a. Należy wreszcie nadmienić, że oprócz zwrotu ku przeszłości, obraz Weissa reprezentuje ważny trend w sztuce mu współczesnej – podobnie jak malarstwo André Derraina, pokazuje potrzebę powrotu do porządku, nawrót wśród ruchów awangardowych do idei związanych z klasycyzmem.