Jednym z tych artystów, którzy najpełniej związali swoje życie ze wsią, jest zapewne Włodzimierz Tetmajer. W 1890 pojął za żonę chłopkę, Annę Mikołajczykównę i osiedlił się wraz z nią w podkrakowskich Bronowicach. Mezalians na miarę stulecia, jaki popełnił Tetmajer, wstrząsnął inteligenckim środowiskiem Krakowa oraz wywołał skandal i oburzenie mieszczaństwa. Jednocześnie artysta swym wyborem zainicjował pewną modę i wyznaczył nowy, niespotykany dotąd nurt. Bronowice stały się ważnym dla artystów ośrodkiem, a tamtejsza chata rodziny Mikołajczyków zaczęła odgrywać rolę centrum, do którego zaczęli ściągać twórcy. Każda z trzech córek bronowickiego gospodarza weszła poniekąd w związek z inteligentem. Oprócz wspomnianej już Anny wymienić należałoby zaręczoną z malarzem Ludwikiem de Laveaux Marię oraz osławioną dramatem Stanisława Wyspiańskiego Jadwigę, małżonkę Lucjana Rydla. Tetmajer, zamieszkawszy w bronowickiej chacie, bacznie obserwował życie wsi i jej mieszkańców. Wiedza o tym środowisku czerpana była bezpośrednio, nie z przekazów czy powierzchownych spostrzeżeń. Choć jego twórczość zdominowały te ludomańskie przedstawienia, to należy pamiętać, że artysta zajmował się także inną tematyką. Tworzył sztukę kościelną, a także był wziętym portrecistą. Prezentowany portret Celiny z Libeltów Łepkowskiej jest dobrym tego przykładem. Ponadto dzieło otwiera jeszcze jeden interesujący wątek w polskiej, a ściśle rzecz ujmując, krakowskiej historii sztuki. Otóż modelka sportretowana przez Tetmajera była żoną znanego w tym środowisku lekarza – stomatologa, Wincentego Łepkowskiego. Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego założył w epoce pokaźną kolekcję, w której znajdowały się dzieła najwybitniejszych twórców. Łepkowscy przyjaźnili się szczególnie blisko z Leonem Wyczółkowskim, rodziną Rydlów i samym Tetmajerem, który zapewne na zamówienie namalował ów portret.