Pawliszak kształcił się pod skrzydłami największych mistrzów malarstwa swojej epoki. Początkowo lekcje rysunku pobierał w warszawskiej Klasie Rysunkowej, u Wojciecha Gersona. W 1880 rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie był uczniem m.in. Jana Matejki. Zafascynowany twórczością tego drugiego, podejmującego w swym malarstwie tematy historyczne, Pawliszak stał się faworytem mistrza. Było to znaczne wyróżnienie, bowiem jak mawiano: „kto znał Matejkę, ten wie, że nie był skory zanadto do pochwał”. Środowisko rówieśników z Krakowa oceniało: „Podziwialiśmy nadmiar twórczości, który wylewał się potokami [spod] ręki Pawliszaka. Olśnieni byliśmy tą lejącą się kaskadą rycerzy i koników we wszelkich możliwych zwrotach i przegięciach, które sypały się [spod] ołówka lub pędzla Pawliszaka”. Zdolny student szkolił się także przez pewien czas w Monachium, w pracowni Józefa Brandta – to on początkowo zaszczepił w Pawliszaku zainteresowanie malarstwem konnym, batalistycznym i orientalnym. Nauczył go doskonałego rozeznania w źródłach historycznych i rekwizytach używanych do komponowania scen historycznych. Konie i sylwetki jeźdźców należały niewątpliwie do ulubionego repertuaru tematów artysty. Tak jak i inni polscy malarze XIX-wieczni tacy jak Brandt czy Wierusz-Kowalski, Pawliszak także chętnie podejmował tematykę orientalną i bliskowschodnią. Portretował zarówno egzotyczne figury Beduinów i wielbłądy, ale też rozpędzone rumaki ze wschodnich stepów i Bałkanów. Pawliszak odbył liczne podróże – wyjechał do Albanii i Dalmacji, bywał w Turcji, północnej Afryce, a także w Iranie. To wszystko dało mu możliwość, aby naocznie zapoznać się nie tylko z kulturą owych rejonów świata, ale przede wszystkim z barwnością strojów i różnorodnością oręża, co z kolei znalazło odzwierciedlenie w jego detalicznym malarstwie.