Tadeusz Pruszkowski – malarz, pedagog i publicysta, zasłynął jako wybitny portrecista oraz utalentowany i popularny nauczyciel pokolenia studentów w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Wiodącym motywem w jego malarstwie był portret kobiecy, w którym rozwinął swój indywidualny styl. Oprócz portretów malował sceny historyczno-symboliczne, rzadziej niewielkich rozmiarów martwe natury i pejzaże. Przykładał dużą wagę do umiejętności warsztatowych oraz zaangażowania w problemy twórczości artystycznej. Wraz z uczniami wyjeżdżał na plenery początkowo do Sandomierza, a od 1923 roku do Kazimierzu nad Wisłą. Jego dom na Górze Zamkowej w Kazimierzu stał się centrum życia artystycznego i towarzyskiego. Przyczynił się w znaczniej mierze do spopularyzowania wśród warszawskich artystów nadwiślańskiego pejzażu. To jednak portret stał niezmiennie, przez całą karierę w centrum jego zainteresowania. Malarz nazywany przez swoich uczniów „Pruszem”, albo prześmiewczo „Grubasem”, także w swoich dziełach nawiązywał do sztuki dawnych mistrzów. W wizerunkach ludzkich inspirował się głównie malarstwem holenderskim i hiszpańskim epoki baroku. Śmiałe odwołania do prac takich artystów jak Frans Hals czy Diego Velázquez zaowocowały powstaniem licznych, niezwykle nastrojowych portretów, w których linia i rysunek ustępują miejsca wysmakowanym walorom kolorystycznym. Prezentowany w katalogu portret czarnowłosej kobiety należy do innej grupy dzieł Prusza, w których artysta pod dawał postać modela silnej syntezie form. W portrecie tym uderza pewnego rodzaju szkicowość, która oczywiście stanowi zabieg w pełni zamierzony. W tym konkretnym przypadku zamaszyste pociągnięcia pędzla i wyraźniejszy kontur pokazują inną stronę warsztatu warszawskiego malarza.