„Dbam o to, żeby konstrukcja i kolor rodziły jedno drugie, by kompozycja zdawała się wynikać z gry kolorów i służyła jako dogodne rusztowanie koloru”. Tadeusz Kalinowski [w:] Tadeusz Kalinowski (1909-1997), W stulecie urodzin, [red.] Wojciech Makowiecki, Poznań 2009 Tadeusz Kalinowski, z wykształcenia architekt wnętrz i scenograf teatralny, swoje artystyczne zainteresowania i doświadczenia konsekwentnie rozwijał w malarstwie. Jednym z jego najciekawszych osiągnięć było twórcze przełożenie języka scenografii – jej myślenia przestrzenią, nastrojem, uproszczeniem – na formę płaskiego obrazu. Z czasem to właśnie malarstwo stało się głównym polem jego działalności, absorbującym go coraz silniej. Charakterystycznym rysem jego pracy była nieustanna gra wariantami – zarówno kompozycyjnymi, jak i kolorystycznymi – przy jednoczesnym zachowaniu oszczędnej, precyzyjnej formy. Kalinowski eksperymentował z ograniczonymi środkami wyrazu, prowadząc niejako wewnętrzny dialog z tradycją awangardy, zwłaszcza z twórczością Mondriana i Malewicza. Jednak w przeciwieństwie do powagi, z jaką ci artyści traktowali własne poszukiwania, Kalinowski nie stronił od dystansu, ironii, a nawet żartu. Jego prace miały w sobie coś z prywatnego święta form – lekkość, nieformalność, wewnętrzną radość. Choć w niektórych obrazach pojawiały się elementy figuratywne, artysta traktował je raczej jako część kompozycji niż realistyczne odwzorowanie. Były obecne, ale nie dominowały – „mieściły się” w obrazie, jak sam to określał. Jego sztuka, choć wyrosła z modernistycznego myślenia o scenografii, otworzyła się z czasem na postmodernistyczną różnorodność form i znaczeń. W obrazach Kalinowskiego uderza ich pogodny, wręcz karnawałowy charakter. Mozaikowe układy barw tworzą efekt odświętności, który kontrastuje z codziennością otoczenia – z szarą rzeczywistością poznańskich przedmieść. Te obrazy – intensywne, kolorowe, wyrosłe z wnętrza jednego z typowych domów – przypominają rośliny z cieplarni. Uparte, ciepłe i osobiste.