„Patrząc na jego obrazy, miało się wrażenie, że są to wycinki płócien impresjonistów, widziane przez mocno powiększające szkło, tak jak pokazują w Musée du Jeu de Paume kawałki Moneta czy Renoira, aby wytłumaczyć widzom paletę impresjonistów, sposób kładzenia koloru i inne zawiłości warsztatu”. Zbigniew Herbert PARTYTURA BARW NATURY Malarski świat Tadeusza Dominika jest zakorzeniony w naturze – nie tej opisywanej przez oko realistycznego pejzażysty, ale naturze przeżywanej, wewnętrznej, przefiltrowanej przez zmysły i emocje. W jego obrazach światło nie odbija się od powierzchni rzeczy, lecz zdaje się z niej emanować; kolor zaś przestaje być elementem opisu, stając się czystą, namacalną substancją. Dominik tworzy własny alfabet form – plamy, owalne punkty, dynamiczne uderzenia pędzla – które razem tworzą na płótnie polifoniczną partyturę organicznego ruchu. W tym języku nie ma przypadku: każdy gest jest śladem obserwacji, a każdy barwny ton odzwierciedla rytm życia. Choć artysta swoją drogę zaczynał od realistycznego drzeworytu, szybko odnalazł własną przestrzeń ekspresji – malarstwo. To właśnie w tym medium Dominik mógł najpełniej wyrazić siebie – własne doświadczenie, wrażliwość i fascynację tym, co w naturze najbardziej go interesowało: jej energia, pulsująca żywotność i nieustająca ciągłość. Wczesne płótna z końca lat 50. ujawniają inspirację informelem. Z czasem pozorny chaos plastycznych ekwiwalentów przeistoczył się w system – w rytmiczne układy barwnych form, które stały się jego znakiem rozpoznawczym. Z okrągłych, rozświetlonych plam budował własne uniwersum, w którym pejzaż był już tylko wspomnieniem świata widzialnego – jak gdyby jego duchowym ekwiwalentem. Dominik nie jest ilustratorem natury. W jego malarstwie można odnaleźć reminiscencje pól i łąk, wiatru i deszczu, ale bardziej niż realny pejzaż, z obrazów tych wyłania się synteza natury przefiltrowanej przez zmysły i wyobraźnię artysty. Każde płótno przywodzi na myśl zapis oddechu ziemi: pulsujące barwy i ruchliwe, organiczne formy sprawiają, że powierzchnia obrazu zdaje się tętnić życiem. W latach 70. jego język malarski uległ wyraźnej krystalizacji. Formy stały się bardziej syntetyczne, kolory – czystsze, światło – niemal materialne. Artysta porzucił ciężar ekspresji na rzecz klarownej harmonii. Owoce, kwiaty, trawy, ogrody – choć sprowadzone do abstrakcyjnych znaków – zachowały w sobie pierwotną energię życia. Dominik, choć uwolnił się spod rygorów klasycznego koloryzmu, na zawsze pozostał wierny fundamentalnej zasadzie wyniesionej z pracowni Jana Cybisa – obraz nie ma imitować natury, lecz wchodzić z nią w dialog, odpowiadając jej własnym, autonomicznym porządkiem. W tym sensie jego malarstwo, zakorzenione w polskiej tradycji koloryzmu, ulega przekształceniu w nowoczesny, głęboko osobisty idiom, w którym barwa staje się nośnikiem zarówno percepcji przyrody, jak i refleksji artysty nad jej wewnętrzną strukturą. Każdy obraz artysty jest swoistym mikrokosmosem, w którym natura i człowiek, materia i duch, chaos i porządek odnajdują chwilową równowagę. Twórczość Tadeusza Dominika to afirmacja życia, ale świadoma – podszyta refleksją nad kruchością istnienia i zmiennością świata. Malarz, niczym kompozytor, tworzył na płótnach wizualne symfonie, w których wyraziście rozbrzmiewające barwy prowadzą widza przez bogactwo form, kontrastów i subtelnych niuansów zmysłowości świata widzialnego. Z pozornie prostych motywów – kropki, plamy, smugi – potrafił wydobyć nieskończone bogactwo, jakby w każdym elemencie rzeczywistości dostrzegał odbicie większej całości. W jego obrazach nie ma miejsca na nostalgię; dominuje natomiast nieustająca ciekawość istnienia. To malarstwo wyróżnia ponadczasowa świeżość spojrzenia oraz spontaniczna, niemal dziecięca radość odkrywania świata na nowo. Być może właśnie dzięki temu twórczość Tadeusza Dominika, mimo upływu dekad, zachowuje swoją wyjątkową aktualność i zdolność oddziaływania na współczesnego odbiorcę.