W obrazie „Apokalipsa św. Jana 12,1” Tadeusz Boruta na nowo interpretuje wizję zawartą w ostatniej księdze Nowego Testamentu: „A ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu…”. W postaci Matki Boskiej Fatimskiej, umieszczonej na tle niebieskiej tkaniny, artysta splata motywy biblijne, chrześcijańskie objawienia oraz symbolikę współczesnej Europy. Aureola z dwunastu gwiazd – znak Unii Europejskiej – zyskuje tu nowy, głęboko duchowy sens, odwołujący się do nadprzyrodzonej roli Maryi jako opiekunki ludzkości w czasach próby. Boruta konsekwentnie pozostaje wierny swojemu światopoglądowi – jego malarstwo to wyraz osobistego wyznania wiary, a zarazem refleksja nad kondycją duchową człowieka. Wbrew zmiennym modom i estetycznym eksperymentom współczesnego świata sztuki artysta sięga po klasyczne środki wyrazu, wpisując się w nurt nowego humanizmu. Reaktywuje homocentryczną koncepcję malarstwa, której sednem jest ciało – nie jako cielesność wulgarna, lecz jako nośnik znaczeń duchowych i egzystencjalnych. W tym sensie niebieska tkanina – tło obrazu – odsyła do wcześniejszych prac Boruty, w których dominowały akty męskie i kobiece. Były nie tyle estetyczne, ile ontologiczne: ciało jako „sytuacja”, jak pisał Mircea Eliade, będące częścią większego kosmicznego i duchowego porządku. Boruta maluje realistycznie, wręcz naturalistycznie – bez stylizacji, bez ucieczki w abstrakcję. Nie zakłamuje rzeczywistości, lecz ukazuje ją taką, jaka jest – z całą jej obecnością i obecnością sacrum w codzienności. Ciało w jego obrazach zawiera, odnosi się i prowadzi – ku transcendencji, ku kontemplacji. W tradycji myśli chrześcijańskiej cielesność nie jest przeszkodą, lecz pomostem do wieczności. Święty Augustyn prowadził swoją refleksję per corporalia ad incorporalia – od cielesnego do bezcielesnego, od materii do ducha, aż do Najwyższego Piękna, którym jest Bóg. „Apokalipsa św. Jana 12,1” wpisuje się w ten właśnie nurt – ukazując Maryję nie tylko jako figurę religijną, ale jako znak nadziei i eschatologicznego spełnienia. Symbolika gwiazd aureoli nieprzypadkowo koresponduje z ikonografią europejską – artysta, z wyczuciem właściwym tylko jemu, podejmuje dialog ze współczesnością, a zarazem wyraża nadzieję na duchowe odrodzenie zjednoczonej Europy. W ten sposób dzieło Boruty nie jest tylko obrazem – staje się przesłaniem, wizją i modlitwą. Tadeusz Boruta, artysta uformowany przez doświadczenie personalizmu chrześcijańskiego, wielokrotnie podkreślał, że jego twórczość wyrasta z potrzeby ukazywania prawdy o człowieku, jego relacji z innymi oraz z Bogiem. Jak mówił podczas sympozjum „Personalizm polski” na KUL-u w 2007: „Już u początków swojej twórczości artystycznej (…) manifestowałem potrzebę wyrażania w dziełach prawdy o człowieku, jego duchowej kondycji (…), ukazywaniu konstytutywnych relacji osobowych z innymi ludźmi, a także z Bogiem. Tym deklaracjom pozostałem wierny do dzisiaj”. Wierność ta widoczna jest również w „Apokalipsie św. Jana 12,1”. Obraz ten jest nie tylko świadectwem wiary, ale również znakiem duchowego oporu wobec dehumanizujących tendencji współczesności. W świecie, w którym sacrum bywa spychane na margines, Tadeusz Boruta z odwagą przywraca mu należne miejsce – w centrum obrazu i w centrum refleksji o człowieku. Warto podkreślić, że „Apokalipsa św. Jana 12,1” była prezentowana w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie, na wystawie „Pejzaż malarstwa polskiego” organizowanej na przełomie 2023 i 2024. Udział w tej ekspozycji to nie tylko dowód uznania dla twórczości artysty, lecz także potwierdzenie, że jego głęboko duchowe malarstwo pozostaje istotnym głosem w dialogu z dzisiejszą kulturą i jej poszukiwaniami.