„Egzystując doświadczamy własnej niewystarczalności i niepewności. Nasz byt jawi się nam jako kruchy i wewnętrznie rozdarty. Wszystkim naszym przeżyciom towarzyszy doświadczenie lęku i trwogi. Szczególnie mocno doświadczamy tej egzystencjalnej niewystarczalności w sytuacjach granicznych. Ciąży nam nasze JA. Powszechnym zjawiskiem stała się ucieczka osoby w ogólność, chęć pozbycia się świadomości własnego JA na rzecz świadomości zbiorowej”. Tadeusz Boruta „SZTUKA UMIERANIA” Jak zauważył Aleksander Wojciechowski, „sztuka umierania” była indywidualnym zjawiskiem osobistym dla pokolenia rozpoczynającego samodzielną drogę twórczą w latach 80. Pozwoliło to tym samym na odejście od dawnej koncepcji anonimowości i zbiorowości śmierci, aby w pełni zwrócić się w kierunku jej symboliki i metafizyki. Wątki te Tadeusz Boruta szczególnie porusza w tematyce ciała, które poddaje nieustannemu modelowaniu. Jednocześnie artysta definiuje swoją sztukę przez perspektywę antropologiczną. W „Strąceniu aniołów” cielesność pomimo swojej realności wymyka się powszechnemu prawu ciążenia, wibruje poruszana duchowym tchnieniem ożywiającym. Twarze przedstawionych tu postaci są pełne skupienia, namysłu i bólu wynikającego z wewnętrznego rozdarcia. Zauważalny jest tu także charakterystyczny dla ówczesnej twórczości artysty formalizm symboliczny o zasadzie kompozycyjnej opartej na podkreślaniu linii pionowych dominujących nad poziomymi. Boruta w latach 90. sięgał po nowe motywy, poruszające problematykę kształtowania się i poczucia ludzkiej tożsamości, relacji pomiędzy jednostką i zbiorowością, a także ekstatyczności ludzkiego losu. Prezentowany obraz należy do najbardziej charakterystycznych wówczas wielopostaciowych kompozycji nawiązujących ikonograficznie do tekstów apokaliptycznych. W „Strąceniu aniołów” można dostrzec także inspiracje dziełami manierystów, co szczególnie jest widoczne w dynamice monumentalnych form skupionych wokół jednej dominanty barwnej. Warto zwrócić tu uwagę na staranny modelunek postaci wzorowanych na klasycznych kanonach mistrzów renesansu, które służyły artyście także przy śmiałych rozwiązaniach perspektywicznych oraz precyzyjnym, realistycznym modelunku postaci. Jednocześnie przy widocznych inspiracjach Boruta świadomie odrzuca zmysłowość sztuki odrodzenia oraz bezpośrednią relację między rzeczywistością a jej malarskim przekazem. Swoje kompozycje ożywiał autentycznymi emocjami, a w szczególności różnorodnymi formami cierpienia. Boruta sięgając w swojej twórczości po tematykę pasyjną, widział w niej możliwość ukazania złożonych relacji między sakralną Drogą Krzyżową, a naturalnym ludzkim doznaniem „bólu egzystencji”. Artysta wykorzystując religijne przesłanie, podporządkowywał mu estetyczną formułę prac, akcentując ich patetyczną tonację. Manifestując swoiste wyznanie wiary, a także nawiązując do stylów akademickich pozostawał w opinii publicznej niezależnym artystą poddawanym niejednokrotnie kontrowersyjnym ocenom.