„Historyzm, secesja, art déco i ogólnie rozumiany modernizm odcisnęły się bardzo wyraźnie na produkcji warszawskiego zakładu z ulicy Wolskiej. Połączenie walorów estetycznych ze znakomitym poziomem wykonania pozwalało wytwarzać produkty, które do dziś są niezwykle atrakcyjne”. J. TOMASZEWSKI, ANTYKWARYCZNE POLOWANIA O SREBRACH, PLATERACH, MIEDZIACH, MOSIĄDZACH, BRĄZACH I ŻELIWACH, WROCŁAW 2013, s. 64 Początki historii Fabryki Platerów Braci Henneberg sięgają 1856 roku, kiedy to dwaj byli pracownicy zakładów Frageta, Juliusz Józef Henneberg oraz Michał Czajkowski, postanowili założyć własną spółkę, na bazie której powstała mała manufaktura platerniczo-brązownicza przy ul. Ceglanej w Warszawie. Pierwotnie zatrudnionych w niej było tylko 5 robotników, a siłę napędową stanowił maneż konny. W 1862 roku zakład noszący wówczas nazwę „J. Henneberg i M. Czajkowski” został przeniesiony do budynków przy ul. Wolskiej 17, gdzie go rozbudowano. Wzniesiono komin, studnię i podjazdy oraz zainstalowano maszynę parową o mocy 12 KM. W 1863 roku zmieniono nazwę zakładu na Bracia Henneberg i Czajkowski, ponieważ do spółki przystąpił brat Juliusza Henneberga – Wilhelm. Siedem lat później Michał Czajkowski wystąpił ze spółki. Po tym wydarzeniu firma przyjęła ostateczną nazwę Bracia Henneberg. Fabryka szybko się rozwijała, zatrudniając coraz więcej osób i wprowadzając najnowsze rozwiązania techniczne w produkcji. W roku 1884 zatrudnionych w niej było 150 pracowników, sześć lat później w fabryce pracowało już ponad 260 osób, a w 1904 liczba ta wzrosła do 321. W 1878 roku Bracia Henneberg jako pierwsi w kraju do wytwarzania sztućców zastosowali tzw. biały metal, czyli stop zawierający dużą ilość niklu, wyglądem do złudzenia przypominający srebro. W zakładach produkowano wyroby platerowane srebrem oraz złotem: sztućce, przedmioty galanteryjne i artystyczne. Przedsiębiorstwo było wielokrotnie nagradzane, m.in. na wystawach w Petersburgu, Moskwie i Rydze. Pod koniec XIX wieku firma posiadała sklepy fabryczne w Warszawie, Petersburgu, Moskwie, Irkucku i Tyflisie. Zatrudniała także pośredników, m.in. w Wilnie i Krakowie, którzy sprzedawali wyroby Hennebergów pod własnym nazwiskiem. W 1907 roku zmarł założyciel fabryki – Juliusz Henneberg. Interes po ojcu przejął syn Julian Henneberg, który już wcześniej, bo w 1894 roku, wraz z bratem Stanisławem, wszedł do spółki. Wkrótce przyjęto też do niej inż. Józefa Strasburgera oraz wspólników komandytowych, którymi zostały dwie siostry Henneberg: Emilia Mϋllerowa i Józefa Morędowska. Dzięki wniesionemu przez nie dużemu kapitałowi unowocześniono zakłady. Skrócono dzień pracy do 8 godzin, zakupiono nowe maszyny. W 1908 firma poszerzyła swój asortyment o sztućce alpakowe. Otworzono nowe sklepy, m.in. w Kijowie, Teheranie i Odessie. Wybuch I wojny światowej spowodował zahamowanie rozwoju firmy. W czasie jej trwania przedsiębiorstwo poniosło znaczne straty finansowe i rzeczowe. Zmniejszył się rynek zbytu i liczba odbiorców. Z powodu m.in. rekwizycji surowców i zrabowania maszyn zmniejszono produkcję, skrócono czas pracy z 6 do 2 dni w tygodniu oraz zredukowano ilość pracowników do 43. Po 1918 roku firma musiała przystosować się do rynku i gustu odbiorców ze względu na nową sytuację polityczno-gospodarczą. Zmienił się profil produkcji, asortyment i wzornictwo, dzięki czemu osiągnięto chwilową stabilizację. W 1926 w zakładach pracowało 140 osób. W latach 20. XX wieku w fabryce Hennebergów produkowano głównie zastawę stołową, sztućce alpakowe, sztućce platerowane, galanterię platerowaną i przedmioty liturgiczne. W 1929 roku kryzys gospodarczy sprawił, że firma utraciła wielu odbiorców, w związku z czym podjęła współpracę z Mennicą Państwową. Nie zrezygnowała jednak całkowicie z produkcji wyrobów stołowych i w latach 30. wprowadziła na rynek nowość – sztućce ze stali nierdzewnej „Nikora”, które szybko zyskały uznanie klientów i zapewniły spółce duży zysk. Podczas powstania warszawskiego fabryka braci Henneberg została w 90% zniszczona. Po II wojnie światowej próbowano ją odbudować. Jej ostatnim prywatnym właścicielem był Ludwik Henneberg. W styczniu 1965 roku, po uprzednim upaństwowieniu, przedsiębiorstwo połączono z dawnymi zakładami Józefa Frageta, funkcjonującymi wówczas jako Wytwórnia Wyrobów Srebrnych. W ten sposób powstała funkcjonująca do dziś Warszawska Fabryka Platerów Hefra.