Wczesna twórczość Stefana Krygiera stanowi fascynujący przykład malarskiego eksperymentu z percepcją i przestrzenią. Już podczas studiów w łódzkiej PWSSP pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego Stefan Krygier wykazywał żywe zainteresowanie teorią widzenia, starając się na płótnach rejestrować kolor lokalny, powidoki oraz subiektywne wrażenia oka. Jego pierwsze kompozycje – obejmujące pejzaże, portrety i studia wnętrz – cechowała precyzyjna obserwacja zjawisk optycznych oraz konsekwentne badanie przestrzeni obrazu, co wskazywało na jego nowatorskie podejście do abstrakcji. Po ukończeniu studiów Stefan Krygier kontynuował eksplorację tych zagadnień, wprowadzając dodatkowo do swej sztuki inspiracje starożytnym Egiptem. Odniesienia te przejawiały się w geometrycznych formach, przede wszystkim w łukach. Początkowo traktowane jako elementy dekoracyjne, łuki stopniowo stawały się zasadniczym warunkiem przestrzeni, pozwalając artyście ukazywać ten sam motyw z różnych punktów widzenia. Dzięki temu nawet abstrakcyjne kompozycje Stefana Krygiera nabierały wrażenia ruchu i zmiennej perspektywy. Artysta operował mocnymi konturami, płaskimi i intensywnymi plamami barwnymi oraz rytmicznym układem form, tworząc subtelne drgania optyczne oraz pulsujące wrażenie przestrzeni. Prezentowana w katalogu abstrakcja z lat 60. ujmuje subtelną grą światła, koloru i kształtu. Obraz stanowi pole dla doświadczenia zarówno zmysłowego, jak i intelektualnego. Poprzez manipulację perspektywą i rytmem kompozycji artysta angażował widza do aktywnego patrzenia i interpretacji, a tym samym do odkrywania zależności między formą, ruchem i postrzeganiem. W ten sposób Krygier konsekwentnie rozwijał zagadnienia awangardy, łącząc teorię widzenia ze zmysłowym doświadczeniem obrazu.