Stefan Krygier jest uznawany za jednego z ważniejszych uczniów oraz kontynuatorów myśli Władysława Strzemińskiego. Poprzez jego twórczość uwidacznia się chęć pozostawania w dialogu z mistrzem. Podobnie jak profesor, uważał, że artysta powinien konfrontować swoje działania z historią sztuki, w miarę możliwości także odgrywać rolę krytyka i teoretyka sztuki. Autor całe życie pozostawał związany z Łodzią, która w 2. połowie XX wieku była ważnym ośrodkiem artystycznym. Prezentowana kompozycja abstrakcyjna powstała w 1968. W tym okresie artysta chętnie wykorzystywał koncepcje i teorie wywodzące się z geometrii, jednak precyzyjny język matematyki poddawał modyfikacjom i wzbogacał o możliwości, jakie niesie barwa. Kompozycja zasadzająca się na modelu kraty oraz iluzji głębi jest zawieszona w abstrakcyjnej przestrzeni. Artysta operuje głównie barwami monochromatycznymi, które jednak zestawia z polami czystych, kontrastowych kolorów, takich jak błękitny, żółty oraz czerwony. Krygier ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych, zdobył także dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. W jego twórczości widoczne jest echo wykonanych projektów architektonicznych oraz urbanistycznych. Artysta przyczynił się do rozwoju grupy St-53, której już sama nazwa wskazywała na program opierający się na myśli Strzemińskiego i jego teorii unizmu. W swoich poszukiwaniach własnego języka zwracał się ku dokonaniom przeszłych pokoleń, jednak w tym historycznym dorobku najbardziej interesował go model percepcji sztuki przynależny konkretnym okresom. Chętnie sięgał po dorobek tak odległych kultur, ważną inspiracją pozostawała wizyta w Dolinie Królów w Luksorze: „Pobyt w Egipcie, wejście pomiędzy ‘sfery światła i mroku’ chyba uświadomiły Krygierowi, że to doświadczenie wymusza rozważanie przestrzeni, wychodzące poza koncepcję Strzemińskiego, że może oko nie jest instancją ostateczną” (Maria Hussakowska, Stefan Krygier, katalog wystawy w Atlasie Sztuki, Łódź 2011, s. 3).