Rok 1925 to początek działalności jednoosobowej Firmy Portretowej „S.I. Witkiewicz”, która funkcjonowała przez 14 lat, aż do śmierci Witkacego w 1939 roku. W ciągu działania firmy powstało kilka tysięcy wizerunków osób z kręgu artysty, jak i nieznanych malarzowi klientów z wyższych sfer. W momencie powstania firmy Witkacy skodyfikował regulamin, który podniósł działalność Witkacego do bezprecedensowego zjawiska w sztuce dwudziestolecia międzywojennego. Regulamin ten zawierał bowiem bardzo jasno określone relacje, okraszone oczywiście osobliwym stylem artysty, dotyczące relacji firmy i zamawiającego. Na przykład paragraf 3 głosił istotną tezę, że „Wykluczona jest absolutnie wszelka krytyka ze strony klienta. Portret może się klientowi nie podobać, ale firma nie może dopuścić do najskromniejszych nawet uwag, bez swego specjalnego upoważnienia. Gdyby firma pozwoliła sobie na ten luksus: wysłuchiwania zdań klientów, musiałaby już dawno zwariować”. Równie dosadny jest jeden z ostatnich zapisów mówiący o tym, że: „Firma prosi o uważne przestudiowanie regulaminu. Nie mając żadnej egzekutywy, liczy na delikatność i dobrą wolę klientów co do wypełnienia warunków. Przeczytanie i zgodzenie się na regulamin uważa się za równoznaczne z zawarciem umowy. Dyskusja nad regulaminem jest niedopuszczalna”. Oprócz regulaminu Witkacy na potrzeby firmy stworzył pięć typów portretów, z których klient mógł wybrać najbardziej odpowiadają cy mu wizerunek zarówno pod względem artystycznym, jak i finansowym. W paragrafie regulaminu Firmy Portretowej „S.I. Witkiewicz” artysta opisał i scharakteryzował wszystkie rodzaje wizerunków, również podając ich ceny. Pierwszym z nich był – „typ A – rodzaj stosunkowo najbardziej tzw. ‘wylizany’. Odpowiedni raczej dla twarzy kobiecych niż męskich. Wykonanie ‘gładkie’, z pewnym zatraceniem charakteru na korzyść upiększenia względnie zaakcentowania ‘ładności’”. Kolejnym typem był „typ B”, opisany jako „charakterystyczny, bez cienia karykatury”, był często przedstawiany na abstrakcyjnym tle, czasem w formie stylizowanej kotary. Zakładał już pewne uproszczenie formalne przy równoległym oddaniu fizjonomii modela. Sygnatura u dołu prezentowanego portretu ‘T. B’ informuje nas, iż jest to portret w typie. Gładko zaczesane włosy oraz skromny, czarny ubiór podkreśla dostojność portretowanej postaci. Ciekawym i nietypowym rozwiązaniem zastosowanym przez Witkacego w portrecie jest przedstawieni kobiecego popiersia w owalnej ramie, co sugeruje odbicie w lustrze. Tworzenie takiego dystansu, podkreślanie umowności sztuki, pokazywanie, że malarstwo jest złudą, jest zgodne z artystycznym credo Witkacego.