Stanisław Fijałkowski dał się poznać jako twórca własnego idiomu artystycznego, wywodzącego się z doświadczeń surrealizmu i malarstwa metaforycznego. Jego kompozycje, często bazujące na plątaninie ezoterycznych znaczeń i aluzji, stanowią intelektualny rebus, który nigdy nie traci na swojej aktualności. Odrębność języka malarskiego Fijałkowskiego, oparta na skupieniu i ascezie środków malarskich, radykalnie odróżniała jego sztukę od twórczości innych artystów. Konkret dzieła i tajemnica jego przesłania stanowiły gwarancję wyjątkowości i oryginalności, zarówno na polskim, jak i na międzynarodowym gruncie. Jego sztuka o rytualnej wymowie i odzwierciedlająca transcendentną rzeczywistość poświadcza istnienie sacrum, którego źródło znajduje się w intuicji malarskiej. Idiom Fijałkowskiego jest doskonale znany i wywarł ogromny wpływ na powojenną kulturę artystyczną w Polsce, zwłaszcza na kolejne pokolenia artystów związanych ze środowiskiem łódzkim. W twórczości Fijałkowskiego pojawił się jednak również epizod, kiedy artysta poszukiwał innych rozwiązań, niejako na przekór kształceniu, które odbierał w Łodzi. Stanisław Fijałkowski w latach 1944-45 przebywał na robotach przymusowych w Królewcu. To wtedy artysta podjął pierwsze, samodzielne próby artystyczne. Na studia malarskie trafił dopiero po wojnie. W latach 1946-51 w studiował w łódzkiej PWSSP pod okiem Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera. Jego opiekunem dyplomu był jednak Ludwik Tyrowicz. Ogromny wpływ na twórczość artysty wywarło nauczanie Strzemińskiego, którego Fijałkowski niezwykle cenił. Prezentowany obraz należy jednak do grupy prac, w której artysta niejako buntował się przeciw swojemu mistrzowi i otwarcie nawiązywał do doświadczeń impresjonizmu czy też popularnego w kręgach akademickich lat 40. i wczesnych lat 50. koloryzmu. Niewielkie pejzaże, które wówczas powstały, wyznaczały pierwotne zainteresowania Stanisława Fijałkowskiego i oscylowały wokół eksperymentów czysto formalnych. Co ciekawe, w prezentowanej pracy można doszukiwać się również zapowiedzi późniejszych fascynacji Fijałkowskiego tematyką pejzażową. Są to często dzieła na poły abstrakcyjne, ich obecność i treść wyrażana jest zwykle poprzez tytuł, który pełni kreacyjną funkcję – pozwala na płótnie zobaczyć to, czego w innym wypadku – w sytuacji pozbawienia czy nieznajomości tytułu – by nie dostrzeżono. Urszula Czartoryska, historyczka sztuki i krytyczka, opisywała tę cechę sztuki Fijałkowskiego, posługując się terminem stworzonym przez poetę Juliana Przybosia. Pisała o „międzysłowiu”, ponieważ to między słowem a obrazem wytwarza się szczególny rodzaj napięcia, który pozwala zobaczyć na obrazie nie tylko bezforemne plamy, ale również jasną, ciepłą i intensywną wiosnę, co może wydarzyć się, gdy ktoś spojrzy na prezentowane tu płótno Fijałkowskiego. Prezentowana praca prawdopodobnie została stworzona z myślą o obdarowaniu bliskiej sobie osoby. Stanisław