Tym, co charakterystyczne dla twórczości Sławomira Lewczuka to specyficzna forma budowania kompozycji, w której postaci przekraczają zarówno krawędzie abstrakcyjnej przestrzeni obrazu, jak i fizyczne granice płótna. W ten sposób artysta dokonuje starannego zapisu skomplikowanej narracji, która, poprzez radykalne otwarcie kompozycji, otwiera również nowe rozdziały opowieści o człowieku. Postacie przybierają rozmaite pozy, łącząc w sobie elementy współczesności, przeszłości i historyzmu. Jak sam artysta wspomina w jednym z wywiadów, zabieg ten zrealizował celowo: „To jest, po prostu, mój wybór. Zabrzmi to może trochę pesymistycznie, ale uważam, że człowiek rodzi się samotny, żyje w gruncie rzeczy samotny i umiera na pewno smutny. Myślę, że wszelka forma kontaktów międzyludzkich, jeżeli one są autentyczne i rzeczywiście budowane jakąś, powiedzmy życzliwością, jest szalenie cennym zjawiskiem, ponieważ występuje bardzo rzadko”. Sławomir Lewczuk, Wywiad ze Sławomirem Lewczukiem przeprowadzony przez redaktor Alicję Karłowską z Radia Rzeszów – 1 sierpnia 2019 roku, emitowany w programie kulturalnym – 9 sierpnia 2019 roku. Istotnymi czynnikami w budowaniu obrazu są dla Lewczuka światło i kolor. Często operuje oświetleniem z różnych kierunków i punktów, co dodaje wyrazistości i dramaturgii ukazanym formom i postaciom. Najważniejsze fragmenty kompozycji artysta podkreśla bielą oraz różnicuje natężenie światła od niemal całkowitego mroku do bardzo dużego zintensyfikowania. Lewczuk podejmując w kompozycji zagadnienie koloru, nie przywiązuje się do barwy lokalnej. Kolor traktuje w swobodny sposób w zależności od zamierzonego efektu i nadaje mu znaczenie symboliczne. Czerń i szarość Lewczuk zestawia z bardzo intensywnymi tzw. bengalskimi fragmentami. Dąży do uzyskania dużego natężenia i „dźwięczności” barw. Artystę intrygują barwy, które wydają się nieosiągalne – czarna czerwień i czarna zieleń. Na te unikalne zabiegi charakterystyczne dla twórczości Lewczuka zwrócił uwagę Grzegorz Stec: „Światło najczęściej zmierzchu, lub sztuczne, lub ciemność, lub zgoła światło ‘kosmiczne’. Kompozycje niezwykłe. W jednym obrazie może zaistnieć kilka przestrzeni. Każda z własną logiką. Są tam różne perspektywy, różne rodzaje światła. Nie obowiązuje w nich grawitacja, niektóre postaci lewitują, lub odwrotna grawitacja umieszcza je na górnej krawędzi obrazu. Powrót do perspektywy hieratycznej porządkuje elementy pod względem ważności. Granice między różnymi przestrzeniami – te mocne cięcia tworzą strukturę kompozycyjną. Są jednocześnie dowodem świadomości, że problemy ujęte w obrazach są złożone, że jednocześnie obowiązują różne punkty widzenia. Symboliczne znaczenie elementów składowych obrazów odnosi się również do koloru. Lewczuk stosuje gamy o wydźwięku negatywnym, poszukując nastroju” (Grzegorz Stec, Realizm myśli [w:] Sławomir Lewczuk, Dyscyplina zapisu, Związek Polskich Artystów Plastyków, Galeria Pryzmat, 2009 s. 35).