ODBICIA LUDZKIEJ SAMOTNOŚCI W twórczości Sławomira Lewczuka główne akcent padają na: przestrzeń malarską, kolor oraz światło. To na tych elementach artysta skupiał się w swoich pracach, budując za ich pomocą charakter swoich przedstawień oraz jednocząc treść z formą. Lewczuk eksperymentował z przestrzenią malarską, zaburzając perspektywę i manipulując skalą. Artysta niejednokroć przymykał oko na zasady grawitacji, bawił się też horyzontem i proporcjami. Poprzez zmiany w przestrzeni podkreślał i definiował tematykę pracy malarskiej. Tworzył dzieła o małych i dużych formatach, dzięki czemu uzyskiwał zróżnicowane efekty o wielorakich możliwościach malarskich. Kolor mający ogromne znaczenie w twórczości Lewczuka stanowi narzędzie przekazu, kreujące charakter oraz specyfikę sceny. Dzięki dobremu doborowi kolorystyki artyście udawało się osiągnąć efekt szczerych, surowych wyobrażeń. Wybierał barwy surowe i zimne, takie jak szarości, ciemne czerwienie i brązy. Te chłodne i stonowane kolory kontrastowały z często pojedynczą, żywą barwą, co sprawiało, że jego obrazy miały charakterystyczny wyraz. Lewczuk nie sięgał po naturalne kolory przedmiotów, a dowolnie je przetwarzał, nadając im znaczenia symbolicznie. Światłem Lewczuk akcentował pewne, wybrane elementy. Eksperymentował ze źródłem i kierunkiem padania wiązek światła, aby obrazy odpowiednio zyskiwały na żywotności lub pogrążały się w letargu. Operując oświetleniem z różnych punktów, dodaje wyrazistości i dramaturgii ukazanym formom i postaciom. Światło w kompozycjach malarskich Lewczuka wydawało się płynąć często z wnętrza obrazu, co wzmacniało głębię kompozycji. Sławomir Lewczuk w swoich obrazach nie stawia ostatecznych tez. Nie próbuje formułować ściśle określonych poglądów, a tym bardziej wzbrania się przed przekonywaniem odbiorców dzieł do swoich racji. Stara się za to nadać kierunek myślom, zaszczepić u widza zainteresowanie nurtującymi go tematami oraz skłonić do dalszych refleksji. Dzięki niejednoznacznościom swoich wypowiedzi malarskich artysta otwiera niezwykle szerokie pole dla interpretacji, pozwalające na dowolność analiz zasygnalizowanych przez siebie kwestii. Bohaterem obrazów artysty jest przede wszystkim człowiek, w szczególności ten samotny i wyalienowany. Człowiek jest ujmowany przez Lewczuka w różnorodnych konstelacjach, ogołocony z koloru, przeważnie szary, okaleczony lub zdeformowany. Jego obrazy są zdyscyplinowane, uporządkowane, rządzi nimi surowy rygor; w wielu z nich treść jest zamknięta w prostym, lakonicznym znaku. Zaskakujące konteksty, w jakich pojawiają się postaci na obrazach Lewczuka, nadają im unikalnego charakteru. Jak sam artysta wspomina w jednym z wywiadów, zabieg ten zrealizował celowo: „To jest, po prostu, mój wybór. Zabrzmi to może trochę pesymistycznie, ale uważam, że człowiek rodzi się samotny, żyje w gruncie rzeczy samotny i umiera na pewno smutny. Myślę, że wszelka forma kontaktów międzyludzkich, jeżeli one są autentyczne i rzeczywiście budowane jakąś, powiedzmy, życzliwością, jest szalenie cennym zjawiskiem, ponieważ występuje bardzo rzadko” (Sławomir Lewczuk, Wywiad ze Sławomirem Lewczukiem przeprowadzony przez redaktorkę Alicję Karłowską z Radia Rzeszów – 1 sierpnia 2019 roku, emitowany w programie kulturalnym 9 sierpnia 2019 roku).