„Konstrukcją każdej z prac rządzi przypadek, którego źródłem jest rzut monetą, rzut kostką do gry, seria liczb z tabeli gieł- dowej itp. Gama kolorów ograniczona zazwyczaj do bieli i czerni pozwala na wyrażanie podstawowych przeciwieństw , takich jak: ‘dobro – zło’, ‘plus – minus’, ‘tak-nie’”. Ryszard Winiarski Ryszard Winiarski dość wcześnie w swojej karierze opracował koncepcję, która stała się podstawą jego twórczości na lata. Artysta w niezwykły sposób łączył sztukę z nauką, skupiając się w swojej praktyce na zagadnieniu rachunku prawdopodobieństwa. Jako absolwent Politechniki Warszawskiej oraz stołecznej Akademii Sztuk Pięknych miał ku temu odpowiednie podstawy. Rozkwit kariery artysty wyznacza Główna Nagroda przyznana artyście podczas legendarnego Sympozjum Artystów Plastyków i Naukowców w Puławach w 1966 – jednej z najważniejszych imprez w historii polskiej awangardy. Winiarski był wtedy świeżo po Akademii Sztuk Pięknych, wcześniej ukończył też Wydział Mechaniki Precyzyjnej na Politechnice Warszawskiej. Młody artysta zaskoczył uczestników brawurowym zerwaniem z dotychczasowymi ideami rządzącymi sztuką: podważył celebrowaną dotąd rolę przypisywaną artyście-geniuszowi, który świadomie kreuje dzieło, nadając mu indywidualny, niepowtarzalny wyraz. Choć uparcie postulował intelektualną czystość swoich „Prób wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych” Winiarski nie uniknął estetycznego odbioru swoich prac. Noszony przez lata dyskomfort spowodowany nierozumieniem jego prac nasilał w artyście komplikowanie prezentowanych reguł oraz coraz silniejsze skupianie się na pierwotnym założeniu, że za każdym tworzonym przez obiektem stoją tylko reguły gry i program. Próba dowiedzenia, że dzieł Winiarskiego nie da się odbierać w sposób emocjonalny przyświecała artyście do połowy lat 70. kiedy pod wpływem obserwowanych interpretacji oraz rozmów z Kajetanem Sosnowskim, skierował swoje poszukiwania w kierunku prezentacji gier i reguł tak jak się one odbywają, zapraszając tym samym odbiorców do uczestniczenia w intelektualnych rozgrywkach. Winiarski często ograniczał się do użycia wyłącznie czerni i bieli – barw, które symbolizowały dla niego jednoznaczność systemu zero-jedynkowego. Dzięki temu zabiegowi mógł lepiej eksplorować temat dualizmu losowości i determinizmu. Choć sporadycznie sięgał również po kolory takie jak niebieski, czerwony czy żółty, to właśnie jego czarno-białe kompozycje stały się najbardziej rozpoznawalne. Do rozwoju jego koncepcji twórczej w znacznej mierze przyczyniły się wykłady Mieczysława Porębskiego, który w swoich rozważaniach o sztuce starał się rozpatrywać ją w kontekście teorii informacji, oraz Maxa Bense’a, twórcy estetyki informacji, który zapisał się w pamięci uczestników swoich wykładów wyjątkowym stylem uprawiania filozofii nazywanym performensem filozoficznym.