Rafał Olbiński zyskał uznanie amerykańskiej publiczności jako ilustrator New York Timesa czy New Yorkera, a w Europie jego ilustracje trafiły do największej niemieckiej gazety Der Spiegel. Jednak dopiero plakaty operowe, między innymi dla New York City Opera, Utah Opera, Pacific Opera San Francisco i Philadelphia Opera, zdają się stanowić spełnienie artystycznych marzeń Olbińskiego, małżeństwo sztuki, śpiewu i muzyki, w którym te trzy komponenty wzajemnie się uzupełniają i wzbogacają. Ukoronowanie tych marzeń nastąpiło w 2002 roku, kiedy to Olbińskiemu powierzono rolę twórcy scenografii do opery Mozarta „Don Giovanni”, prezentowanej w operze w Filadelfii. Postać Don Giovanniego doskonale wpisuje się w opisywaną przez Bretona wizję miłości jako dominującej siły, z której bohater opery Mozarta nie jest w stanie za nic zrezygnować. Olbiński, który wcześniej stworzył plakat do „Salome”, pokazywanej w filadelfijskiej operze, był więc naturalnym wyborem, i jedynym artystą, którego wyobraźnia byłaby zdolna unieść rozmach opery, zachowując jej artystyczną spójność i umieszczając kanoniczną historię Don Giovanniego jakby poza czasem, a tym samym czyniąc ją uniwersalną, symptomatyczną dla niezmiennego charakteru ludzkiej psychiki ulegającej wpływom silnych emocji. Jak pisze Matthew Gurewitsch o scenografii do „Don Giovanniego”, charakterystyczna dla Olbińskiego zdolność uchwycenia energii spektaklu w formie plakatu musiała, siłą rzeczy, ulec przewartościowaniu, aby stanowić niezwykle ważne tło dla aktów opery, ale jednocześnie ich nie przyćmiewając (Matthew Gurewitsch, „Giovanni Under Glass”, [w:] Rafał Olbiński, Fran Fox „Olbiński Paints Mozart. Don Giovanni Stage Artwork”, Nahan Editions, 2002, s. 19). Z tego właśnie powodu cykl scenografii charakteryzuje dużo większa oszczędność w ukazywaniu form ludzkich, które nie powinny konkurować z postaciami na scenie, ale wzbogacać ich emocjonalną dynamikę. Karciany labirynt jest prawdopodobnie najbardziej wyrazistą i najlepiej kojarzoną z cyklem scenografii kompozycją. Obraz, będący odpowiednikiem projektu na deski filadelfijskiej opery, jest całkowicie zdominowany przez perfekcyjnie zaaranżowany labirynt stworzony z wielkoformatowych kart ze znakiem czerwonego serca. Wyraźnie odznaczają się dwie postaci, mężczyzny w garniturze z monumentalnym pawim ogonem (Don Giovanni) i półnagiej kobiety stojącej naprzeciw, której piersi zdobi serce. Dopiero po chwili, w morzu czerwonych serc, widz dostrzega drugą, mniejszą kobiecą postać, stojącą pośród kart. Na myśl natychmiast przychodzi najsłynniejsze dzieło Rene Magritte’a „Kochankowie” (1928), przedstawiające parę o zakrytych chustkami twarzach, splecioną w uścisku. Motyw niemożności prawdziwego poznania drugiej osoby, jej zamiarów, jest znamienny dla płócien obu artystów. Olbiński, w charakterystyczny dla siebie sposób, operuje metaforą, bawiąc się oczywistą symboliką związaną z miłością, wzbogacając ją o mniej oczywiste znaczenia, nie rezygnując przy tym z iluzorycznych aspektów, z których słynie jego twórczość.