Radek Szlaga jest jednym z najważniejszych malarzy pokolenia czterdziestolatków, a jego malarstwo często określane jest jako „opowiadanie historii postgeneracji”. Neofiguratywne obrazy Szlagi zawierają specyficzne połączenie elementów autobiografii ze stereotypowymi uprzedzeniami, historycznych wydarzeń i zachodniej polityki konsumpcji. Twórczość Szlagi jest próbą diagnozy pokolenia określonego mianem późnej polskości, którego poczucie przynależności narodowej przypadło na czas określany przedrostkiem post, tj. postmodernizm, postindustrializm czy postkolonializm. Stach Szabłowski podkreślał: „Szlaga jest malarzem narracyjnym, anegdotycznym; między innymi to właśnie wyróżnia go spośród malarzy jego pokolenia, z których niewielu wierzy, że za pomocą malarstwa można włączyć się we współczesną debatę, w historię, w konstruowanie pola symbolicznego”.W 2009 przed wystawą, na której był prezentowany obraz oferowany na aukcji, krytycy pisali o Szladze: „Nie boi się jaskrawych kolorów i z lekceważeniem wykorzystuje w równym stopniu polski folklor, sztukę ulicy, tandetę i wielką sztukę”. Podkreślano również, że Szlaga w inteligentny i dowcipny sposób zajmuje się codziennym polskim życiem, światem sztuki i wyobrażeniami pokolenia młodych intelektualistów o kulturze Zachodu. Używa obrazów zapożyczonych z innych mediów i umieszcza je w nowych kontekstach. W twórczości Szlagi można dostrzec pewną grupę tematów, do których artysta stale powraca i kontynuuje w kolejnych cyklach. Należą do nich elementy społecznej krytyki, liczne wątki popkulturowe oraz potraktowane pastiszowo motywy graficzne. Szlaga nie stroni również od tematów związanych z tożsamością narodową, językiem oraz historią, za pomocą których dokonuje wnikliwej wizualizacji współczesności. Malarstwo Szlagi stanowi niejako dokumentację pewnego procesu, w której ujawnia niepokoje swoich czasów, zachowując przy tym swoiste zasady decorum. W świadomości artysty nierzadko pojawiały się wątpliwości, które wyrażał w ten sposób: „Często myślę o sobie jako o rzeczniku przegranej sprawy, portretuję margines marginesu, prowincję – geograficzną i mentalną – która okazuje się wielobarwnym i urodzajnym miejscem, gdzie idea mutuje, nabiera lokalnej specyfiki, pączkuje, puszcza kłącza i nikt jej tu nie spryskuje roundupem (środkiem owadobójczym), przez co jej owoce nie zawsze są piękne, ale mają niepowtarzalny smak. Drzemie tam ogromna siła kulturotwórcza. Brak znajomości zasad, więc ich nieprzestrzeganie. Wiesz o czym mówię? Jakbym przeczytał więcej książek, to nie miałbym odwagi zrobić pewnych rzeczy...i tak studiowałem na Akademii przez tyle lat”.