Malarstwo Szlagi, często określane jako „opowiadanie historii postgeneracji”, powstaje na kanwie rozdarcia pomiędzy antropologiczną potrzebą tworzenia mitycznych narracji a niszczącą je wizualnością współczesności. Szlaga nie stroni również od tematów związanych z tożsamością narodową, językiem oraz historią, za pomocą których dokonuje wnikliwej wizualizacji współczesności. W ciągu ostatnich lat Szlaga bowiem stał się wyjątkowo sprawnym i spostrzegawczym komentatorem rzeczywistości, który niezwykle żwawo i sprawnie reaguje na dziejące się na jego oczach przemiany, zarówno te kulturowe, jak i te o charakterze politycznym. Twórczość Szlagi jawi się zatem jako dokumentacja pewnego procesu, gdzie przy pomocy powszechnie rozpoznawalnych i kojarzonych kategorii oraz znaków ujawnia niepokoje swoich czasów, zachowując przy tym swoiste zasady decorum. Nawiguje przez natłok obrazów i ikon zglobalizowanego świata, czerpiąc zeń fragmenty wybrane wedle tylko jemu znanych kryteriów.