Wielki Piec z Dworu Artusa powstał w latach 1545-1546 jako dzieło Georga Stelzenera. Liczył prawie 12 metrów wysokości i był jednym z największych w tych czasach w Europie. Został zaprojektowany do jednego z pomieszczeń Dworu Artusa w Gdańsku, do Wielkiej Hali, czyli do ówczesnego miejsca spotkań elit miast. Piec był pięciokondygnacyjny, zdobiło go ponad 500 kafli z wizerunkami reprezentantów monarszych rodów, polityków, obozów luterańskich i katolickich. Obiekt w czasie II wojny światowej został rozebrany i złożony w skrzyniach w klasztorze. Sam budynek Dworu Artusa w wyniku zniszczeń wojennych został uszkodzony. Z 500 ceramicznych płytek zachowało się tylko 235. W latach 70. XX w. powstała koncepcja odbudowy pieca. Rekonstrukcję ceramicznych płytek powierzono profesorowi Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, przedstawicielowi tzw. szkoły sopockiej w ceramice – Henrykowi Luli. Odbudowa pieca trwała od lipca 1994 do kwietnia 1995 roku. Henryk Lula wykonał podczas tych prac: 45 kafli portretowych, 45 kafli fryzowych, gzymsowych, narożnikowych, 3 kafle alegoryczne, 1250 elementów międzykaflowych, rozet i główek. Uroczyste odsłonięcie Pieca miało miejsce 16 kwietnia 1995 r.