Piotr Janas przez krytyków określany jest jako jeden z prekursorów młodego polskiego neosurrealizmu. W jego twórczości można dostrzec pokrewieństwa z malarstwem Erny Rosenstein i Jerzego Tchórzewskiego z lat 60. i 70., choć sam artysta wypracował własny, rozpoznawalny język formalny. Istotnym elementem jego praktyki jest rola przypadku – plamy powstałe w wyniku dociśnięcia jednego płótna do drugiego, niekontrolowane rozlania farby czy ślady wydrapań i rozcięć. Te spontaniczne działania zestawia z przemyślanymi ingerencjami, nadając im nowy sens poprzez domalowywanie detali lub wyeksponowanie faktury. Obok abstrakcyjnych układów pojawiają się fragmenty realności: włosy, ramię czy zarys metalowej konstrukcji. Janas buduje swoje obrazy na napięciu pomiędzy formami mechanicznymi, często przebijającymi powierzchnię płótna, a kształtami amorficznymi – organicznymi, cielesnymi, przywodzącymi na myśl ameboidalność. Ich ekspresję potęgują intensywne zestawienia kolorystyczne: żywe czerwienie i róże skontrastowane z ciemnymi odcieniami. W ten sposób artysta wprowadza widza w przestrzeń balansującą między światem ożywionym a mroczną otchłanią. Malarstwo Janasa, nasycone egzystencjalnym lękiem, oscyluje na granicy absurdu i niekiedy ociera się o estetykę kiczu. Dzięki wyjątkowemu warsztatowi i indywidualnemu podejściu artysta jednak konsekwentnie unika tej pułapki, tworząc dzieła, które intrygują brutalną fantazją, krytycznym spojrzeniem na współczesność oraz bogactwem form pobudzających wyobraźnię odbiorcy.