Pinchas Burstein urodził się w 1927 w Nowym Sączu w rodzinie żydowskiego piekarza. Jego dzieciństwo brutalnie przerwała wojna – młody artysta przeszedł przez getta, obozy pracy i Auschwitz. W tym trudnym okresie stracił całą rodzinę i doznał ciężkich urazów, po których konieczna była amputacja nogi. W 1947 wyjechał do Palestyny i uczęszczał do Bezalel Art Institute, gdzie podjął studia w dziedzinie grafiki. Jednak i tam dosięgnęła go wojna – w 1948 wybuchł pierwszy konflikt izraelsko-arabski, dlatego artysta zdecydował się na kolejną emigrację, tym razem do Francji. Znany szerzej pod artystycznym pseudonimem Maryan, pozostaje jedną z najbardziej fascynujących i niedocenionych postaci powojennej historii sztuki. Ocalały z Holocaustu, w swojej twórczości nieustannie mierzył się ze śladem pozostawionym przez przemoc, dehumanizację i samotność. Dramatyczne doświadczenia nigdy go nie opuściły – Maryan traktował malarstwo jako sposób refleksji nad własnym losem i przeżyciami. W jego groteskowych bohaterach pobrzmiewa czysta emocja, a w jaskrawych kompozycjach wyczuwalny jest strach i niepokój. Ekspresyjne dzieła twórcy mają niezwykle wyrazisty charakter, wywierając silne wrażenie na odbiorcach. Jego twórczość, przesycona lękiem i gniewem, wielu współczesnym wydawała się potworna, a dla nowych widzów – przesadna i niepokojąca. Maryan, posługując się różnymi środkami artystycznego wyrazu, starał się oddać absurd, daremność, przerażenie i zniekształcenie doświadczeń, których nie mógł pozostawić za sobą. A może raczej należałoby powiedzieć – doświadczeń, które nie opuściły jego samego. Obraz „Kompozycja” z 1955 należy do okresu paryskiego, gdy młody artysta po pobycie w Jerozolimie kontynuował edukację w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, w pracowni Fernanda Légera. Francja otworzyła przed nim nowe możliwości, a Paryż połowy lat 50. stał się przestrzenią eksperymentów, w której spotykały się różne nurty – od abstrakcji po rodzącą się nową figurację. Był to czas intensywnego poszukiwania artystycznej tożsamości. Maryan oscylował pomiędzy figuracją a abstrakcją, w której ujawniały się zarysy ciał, twarzy, czy zwierząt. Pierwsze wystawy – m.in. w Galerie Breteau w 1952 – wzbudziły zainteresowanie twórczością Maryana, a współpraca z Galerie de France od 1956 umocniła jego pozycję w środowisku paryskim. Już wtedy krytycy dostrzegali w jego twórczości coś, co odróżniało ją od czystej abstrakcji: dramatyzm i groteskę, zakorzenione w doświadczeniu, a wyrażane w indywidualnym języku formalnym. W 1959 Maryan otrzymał nagrodę krytyków sztuki na Biennale Sztuki w Paryżu. W latach 60. przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie w pełni rozwinął się jako malarz. Duże uznanie przyniosła mu wystawa w Andre Emmerich Gallery. W tym okresie wykształcił swój najbardziej rozpoznawalny styl figuratywny, znany z cyklu „Personnages”. Ukazując karykaturalne, krzyczące i płaczące postacie, artysta odpowiadał na absurd i okrucieństwo współczesności. Późniejsza twórczość Maryana, obejmująca również rysunki, litografie, a pod koniec życia także film i performans, konsekwentnie rozwijała temat kondycji człowieka poddanego przemocy. Dziś dzieła Maryana znajdują się w najważniejszych kolekcjach sztuki współczesnej na świecie: w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, w Musée National d’Art Moderne w Centre Pompidou w Paryżu, w Art Institute of Chicago, a także w Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Obecność jego prac w tych instytucjach potwierdza, że artysta – niegdyś trudny do sklasyfikowania – zajął trwałe miejsce w historii sztuki XX wieku.