„Są to dobre studia realistyczne, doświadczenia koloru, które mają wigor, ale siłą rzeczy zostały dotknięte tą prostotą, która nieodmiennie towarzyszy dziełom artystów nieopierających swej materialnej znajomości obrazu na ideale czy, innymi słowy, systemie, odpowiedzialnym za narzucanie im wyższych poglądów, co podnosi je artystycznie ponad nawet najzręczniejsze eksperymenty laboratoryjne czy kulinarne”. Maurice Raynal, L’Intransigeant, 11 X 1923, s. 2, cyt. za: M. Muszkowska, „Natan Grunsweigh, Mistrzowie Ecole de Paris”, 2020 r., 57