„Traktuję obrazy i samą konwencję malarską jak język uaktualniający w poprzek czasu czy poprzez czas zagadnienia sztuki wizualnej, zarazem generalnie uaktualniający inne zagadnienia, wszystkie napotkane, nie tylko w obszarze sztuki wizualnej; aktualna polityka aktualnych środków sztuki”. Marek Sobczyk MAX ERNST W DOMU PEGGY GUGGENHEIM Znakiem rozpoznawczym Marka Sobczyka stało się odważne komentowanie rzeczywistości. Począwszy od wczesnych prac z lat 80., gdy był związany z „Gruppą”, aż po ostatnie realizacje, twórczość artysty jest silnie osadzona w czasach, w których powstaje. Wyrosła ona z buntu przeciwko polityce, szarzyźnie PRL-u, a także konwencji i mód panujących w rodzimej sztuce tego czasu. Również prace powstałe już po upadku komunizmu, odznaczające się kumulacją rozmaitych wątków treściowych, odniesień i symboliki odnoszą się do ówcześnie palących kwestii. Artysta poprzez swoje dzieła angażuje odbiorców w złożoną problematykę współczesności. Sobczyk koduje w obrazach treści i znaczenia, nierzadko wykorzystując przy tym różnorodne słowa i cytaty. Wielowarstwowość i złożoność jego obrazów stwarza interesujące pole do interpretacji. Przytaczając słowa Waldemara Baraniewskiego: „Malarstwo Sobczyka to sztuka najwyższej próby. Artysta współtworzący w latach osiemdziesiątych warszawską Gruppę – najważniejszą formację artystyczną tego czasu – od lat, niestrudzenie podnosi w swojej sztuce i refleksji teoretycznej kwestie fundamentalne dla malarstwa, obrazu, artysty, społeczeństwa. Sobczyk mierzy się z ontologią, aksjologią, estetyką, metafizyką sztuki. A robi to z pełną odpowiedzialnością i intelektualną rzetelnością. Jest krytyczny, ironiczny, przewrotny, tworzy obrazy-hipotezy, złożone, wielowarstwowe, ale zarazem konkretne i uniwersalne”. (Waldemar Baraniewski, Za dużo obrazów?, [w:] Marek Sobczyk. Dwa razy za dużo obrazów [Badania mózgu w Polsce], Warszawa 2011, s. nlb.) Marek Sobczyk w świadomy i swobodny sposób porusza się w medialnych i kulturowych kliszach. Prezentowany w katalogu obraz „Surrealizm- -Kolonializm” z 2020 powstał pod wpływem inspiracji artysty fotografią Hermanna Landshoffa z 1942, która przedstawia Maxa Ernsta w nowojorskim domu Peggy Guggenheim. Marek Sobczyk skomentował swoje dzieło w następujący sposób: „Max Ernst w nowojorskim apartamencie Peggy Guggenheim w 1942 roku, gdzie oprócz gramofonu, półki z książkami, niewidocznej kanapy i niewidocznego malutkiego pieska znajdują się tylko rzeźby z kolekcji sztuki prymitywnej. Na obrazie: za stojącym Ernstem na lewo figura cykladzka, z tyłu ogromna figura matki karmiącej z Wysp Pacyfiku, bardziej na lewo, z boku regału z książkami, totemiczna płaskorzeźba i figury teatralnych marionetek (jednej z nich dotyczy uwaga ‘szpiczasty nos’) z Indonezji, Jawy albo Bali. Surrealizm kolonizował naszą wyobraźnię, sny, marzenia, żądze, ale też w ramach ekonomii kolonizacji korzystał z dosłownej kolonizacji ogromnych obszarów całego świata. Warto zauważyć, że przewrót w sztuce nowoczesnej zaczął się od adaptowania sztuki prymitywnej (ludowej, ale też niepochodzącej z kanonu Zachodu) i jej zasad właśnie dla złamania kanonu Zachodu. Obszary Kolonii pobudziły wyobraźnię, albo wskazały właściwy trop w poszukiwaniu formy vs. funkcji. Zaczęło się od Van Gogha (drzeworyt japoński), Gauguina (sztuka z Wysp Pacyfiku), Matisse’a, Picassa (rzeźba z Afryki), Malewicza (ludowy drzeworyt – Łubok). Dla nas pozostały tylko dystansujące strategie wobec kolonializmu, no i samopoczucie”.