Wydaje się, że słowem kluczem do malarstwa Marcina Łukasiewicz mogłoby być określenie: dziwność. Figuratywne przedstawienia, których bohaterami są najczęściej dzieci, a może lepiej humanoidy, w statycznych i nieoczywistych sytuacjach, udziwnionych pozach, smutne i jakby nieobecne. Wnętrza mogące być scenerią komputerowych przygodówek, niby zamieszkane, a jednocześnie sprawiające wrażenie opuszczonych i zaniedbanych. I umieszczana przez autora symbolika, nadająca malowanym scenom jeszcze bardziej surrealistyczny wydźwięk. Trzeba przyznać, że Łukasiewicz bardzo sprawnie balansuje między realizmem a surrealizmem. Stwarza atmosferę niepokoju. Czekania na coś, o czym nie wiemy, ale przeczuwamy, że musi się wydarzyć. Wieloznaczność obrazów Łukasiewicza jest intrygująca. Jan Gryka we wstępie do jednej z wystaw artysty tak pisał o jego malarstwie: „Nawiązuje do estetyki renesansowych pejzaży i przestrzeni, które stają się polem do eksperymentów perspektywicznych. To, co dla malarzy renesansu było odkryciem dla młodego artysty jest bazą, na której poszukuje możliwości ‘przekłamania’ perspektywy linearnej. Zmiana perspektywy, jednakże nie powoduje, że wewnętrzne przestrzenie są nienaturalne czy też źle skonstruowane. Wręcz odwrotnie. Wydaje się, iż są one takie jak być powinny. Dopiero uważny wgląd w ich wnętrze powoduje, że odkrywamy w nich inne reguły perspektywiczne, które budują wizualne struktury nasycone znaczeniami. Te zabiegi tworzą zmiany nastroju czy nawet grę z cieniami, które znikają a wydaje się, że są obecne” (http://biala.art.pl/swiadkowie). Jan Gryka zwracał również uwagę na zagadkowość w twórczości malarskiej autora: „Światy malarskie Łukasiewicza są pełne zagadek. Zestawianie różnorodnych planów, przedmiotów, postaci tworzy mroczną aurę opuszczenia, pustki, wyobcowania. Fantazja staje się podstawą medytacyjną tego dziwnego świata, który wciąga w pole nieograniczonych rozważań” (tamże).