W obrazach Macieja Mazurka, realistycznych pejzażach, widokach, oraz wnętrzach, na pierwszy plan wyłaniają się cisza i czas. Kontemplacyjne zatrzymanie oraz głucha przestrzeń wciągają odbiorcę do zagadkowego świata samotniczej codzienności. Przenoszą odbiorcę obrazu do przedstawionego miejsca ujętego przez artystę w wypracowany przez lata sposób. Jak napisał sam artysta: „Malarstwo to walka z czasem za pomocą dwóch wymiarów płótna. Oczywiście jest to walka fikcyjna w obliczu potęgi czasu. Fikcyjna bo sztuka to wytwarzanie fikcji, która sprawia, że życie staje się ‘lżejsze’. Kiedy coś mnie zachwyca, nie chcę by przeminęło, zniknęło. To naturalne ludzkie uczucie. Siła tego zachwytu rodzi pragnienie zatrzymania chwili. ‘Trwaj chwilo’ rzekł Horacy. Milczące trwanie sosen i martwych natur, jakby wyrwanych z pędu czasu, wprawiało mnie zawsze w zdumienie i zachwyt. Wokół nich czas zadawał się ‘gęstnieć’. I ten niewidzialny ‘gęsty’ czas staram się namalować, malując drzewa lub martwe natury. Jak mawiał mój mistrz i przyjaciel prof. Jerzy Mierzejewski: ‘Maluje się to co niewidzialne’”. (Maciej Mazurek [w:] Maciej Mazurek. Walka z czasem, katalog wystawy, Warszawa 2022, s.7). Działalność twórcza Macieja Mazurka wykracza znacznie poza malarstwo. Artysta zajmuje się równolegle poezją, krytyką literacką, krytyką sztuki oraz działalnością pedagogiczną. Jest absolwentem polonistyki i historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.