Sceny rodzajowe, których bohaterką jest kobieta, stanowią pokaźny rozdział w twórczości Ludwika Lillego. Prezentowana praca olejna przedstawia toaletę panny młodej, temat, do którego artysta kilkakrotnie powracał, o czym świadczyć mogą szkice węglem, sangwiną lub kredkami, z których dwa znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Lille uproszczoną kreską maluje sylwetki panny młodej, druhny układającej welon, dziecka oraz biesiadników znajdujących się w zamkniętej przestrzeni wnętrza. Operując przede wszystkim światłem i barwą wyróżnia postać panny młodej i podkreśla pełne ciepła gesty pomiędzy przedstawianą kobietą, druhną i dzieckiem. Zamknięta kompozycja oraz wąska paleta barwna, którą tworzą złamane róże, beże i fiolety rozjaśnione akcentami oranżu i bieli oddaje poczucie intymności, szczęścia i bezpieczeństwa emanujące z prezentowanej sceny. Wrażliwość Lillego na rolę barwy rozwinęła się zapewne pod wpływem twórczości Georges’a Seurat, o czym świadczą słowa artysty: "Seurat takie wprowadził bogactwo odcieni, tak tę grę tych szarości przeciwstawił bieli - że wywołuje u nas złudzenie koloru. Złudzenia podobne do tych, kiedy wieczorem przed ostatecznym zachodem słońca, barwy przedmiotów poczynają szarzeć, jakby na drzewa i ludzi wieczór kładł z mgły i pajęczyny utkane pokrowce"(Ludwik Lille, Tekst pogadanki radiowej z 2 września 1954 roku).