„Portret własny” Łucji Bałzukiewicz to dzieło prywatne i zarazem reprezentatywne dla dojrzałej fazy twórczości artystki. Bałzukiewicz, wychowana w kręgu wileńskich intelektualistów, kształciła się początkowo w Szkole Rysunkowej Iwana Trutniewa, a następnie w latach 1907–1909 studiowała w Paryżu. Tam zetknęła się z Olgą Boznańską, której maniera odcisnęła trwałe piętno na jej malarstwie. W paryskim środowisku artystycznym poznała również Henri Martina, co wzbogaciło jej spojrzenie na kolor i światło. Po powrocie do Wilna Bałzukiewicz rozpoczęła działalność pedagogiczną, ucząc rysunku w Gimnazjum im. Joachima Lelewela. W okresie międzywojennym tworzyła liczne pejzaże Wileńszczyzny oraz charakterystyczne dla jej twórczości wnętrza sakralne. W 1939 roku została członkinią Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, a po wojnie, przeniósłszy się do Lublina, wstąpiła do Związku Polskich Artystów Plastyków. Była również aktywną uczestniczką ugrupowania „Zachęta”. Jej twórczość spotkała się z uznaniem już za życia – indywidualne wystawy odbyły się w lubelskim BWA w 1962 i 1970 roku. Prezentowany autoportret odznacza się koncentracją na psychologicznym aspekcie wizerunku. Artystka ukazuje siebie z dużą szczerością, unikając idealizacji. Zgaszona paleta barw, miękkie modelunki i skupienie na spojrzeniu malarki podkreślają wewnętrzny dialog z samą sobą. Obraz ten pozostaje ważnym świadectwem drogi twórczej Bałzukiewicz – malarki, która łączyła wpływy francuskiego postimpresjonizmu z własnym stylem.