„Szalona brawura tkwi w portretach Gottlieba. Są to dzieła głównie dowcipu. Ogromny charakter, wdzięk i zuchwałość pewna cechują jego studia portretowe, których wystawił sześć w Salonie. Nie konstrukcją ani substancją wyszukaną, ale swym nadzwyczajnym wyrazem czarują one widza. Gottlieb ma wrodzony dar do syntetycznego chwytania charakterów w portretach.” — Adolf Basler Leopold Gottlieb urodził się w 1876 roku w Drohobyczu. Pochodził z żydowskiej rodziny o artystycznych tradycjach – trzech jego braci również zajmowało się malarstwem. Najbardziej znanym z nich był Maurycy Gottlieb, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu oraz wychowanek pracowni Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Legenda zmarłego w młodym wieku, właściwie nieznanego Leopoldowi brata, wywarła na nim ogromny wpływ i przyczyniła się do jego decyzji o podjęciu tej samej drogi artystycznej. Najmłodszy z braci, Leopold, również studiował na krakowskiej Akademii, kształcąc się w pracowniach Jacka Malczewskiego i Tadeusza Axentowicza. Następnie wyjechał do Monachium, skąd w 1904 roku przeniósł się do Paryża, gdzie osiadł na stałe. W 1905 roku, wspólnie z Witoldem Wojtkiewiczem, Wlastimilem Hofmanem, Mieczysławem Jakimowiczem i Janem Rembowskim, Leopold Gottlieb założył Grupę Pięciu – ugrupowanie niezwykle istotne dla rozwoju polskiej sztuki nowoczesnej. Zrywając z dominującym symbolizmem, artyści ci poszukiwali w ekspresjonizmie odpowiedzi na wyzwania współczesnej sztuki. Bezczelność antyakademickiej maniery Wojtkiewicza, jego skłonność do pastiszu i zjadliwej ironii w znacznym stopniu ukształtowały wizerunek tej efemerycznej grupy, której członkowie wystawiali swoje prace m.in. w Krakowie, Lwowie, Wiedniu, Berlinie i Warszawie. Najważniejsze osiągnięcia Gottlieba z tego okresu wiążą się z wypracowaniem wybitnie zsubiektywizowanego, ekspresyjnego portretu. Jak zauważa Adolf Basler – jedna z najważniejszych postaci polskiej kolonii artystycznej w Paryżu, animator kultury, a przede wszystkim krytyk o szerokich, międzynarodowych kontaktach: „Portrety jego mają przede wszystkim istotną wartość malarską, a to dzięki doskonałej kompozycji i umiejętnemu operowaniu barwą, a przede wszystkim linią. Linia u Gottlieba ma swój zupełnie odrębny, tylko jemu właściwy charakter. Gottlieb nie ubiega się bynajmniej o kaligrafię – jego linia, raczej kreska, surowa, ma przede wszystkim akcent niesłychanie silny i zdecydowany, i to ona jest głównym walorem w jego obrazach. Poza tym charakterystyczne jest u niego nader oryginalne modelowanie głów. Polega ono na minimalnym zaakcentowaniu bryłowatości, by nie rozrywać ogólnej plamy dekoracyjnej, w rzeczywistości jednak jest tak wyszukane, że charakter modela wyraża stokroć silniej, niż mogłoby to osiągnąć najmozolniejsze wydobywanie trzeciego wymiaru na płaszczyźnie obrazu.” Słowa te znakomicie oddają charakter prezentowanego w katalogu portretu profesora Sorbony, Georga Bohna. Analogią do niego może być niemal demoniczny portret Xawerego Dunikowskiego – przyjaciela Gottlieba z czasów krakowskich, z którym odbył podróż do Palestyny w 1906 roku – czy też słynny, dekadencki portret Bernarda (Bera) Kupczyka z 1907 roku. Od 1910 roku Gottlieb zwrócił się ku kompozycjom wielopostaciowym oraz ikonografii nowotestamentowej, równocześnie jednak konsekwentnie rozwijał autorską poetykę nowoczesnego, ekspresyjnego portretu. Kolekcja wizerunków artystów, krytyków, naukowców, intelektualistów, polityków, bliskich i dalszych znajomych rozrastała się – może nie tak intensywnie jak wcześniej, ale nieprzerwanie. Portret profesora G. Bohna ukazuje modela w pozycji siedzącej, w pozie zdradzającej pewną dezynwolturę. Malarz przedstawił zatrwożonego dandysa w eleganckim garniturze i muszce, operując subtelną plamą barwną, obwiedzioną miękkim, płynnym konturem. Profesor zdaje się pogrążony w zadumie, niemal obezwładniony dekadenckim nastrojem. Układ przestrzeni wokół modela nie jest już płaski i abstrakcyjny, jak w portretach powstałych przed 1908 rokiem. Ewolucję tę trafnie opisał Mieczysław Sterling: „Gama ciemnych kolorów przechodzi w gamę jasną, a wyraz koncentrowany z młodzieńczą przesadą w rysunku rąk przenosi się na całą postać.” W swoich obrazach Gottlieb świadomie operuje przestrzenią – w ciasnym kadrze łączy tło z pierwszym planem, na którym, obok postaci profesora, znajduje się stolik z wazonem kwiatów. Stonowaną paletę ożywia, wprowadzając za portretowanym wyrazistą, turkusową plamę ściany, która kieruje wzrok widza w stronę twarzy krytyka. Ostrość widzenia i wyczucie kompozycji czynią z Portretu profesora G. Bohna jeden z ciekawszych przykładów portretowego malarstwa Gottlieba. Ukazuje on artystę w interesującej fazie twórczości – na styku wczesnego, ekspresjonistycznego podejścia do modela i zwrotu ku formom bardziej uniwersalnym, bliskim klasycyzującej francuskiej awangardzie.