Najnowsze dzieła Krystyny Piotrowskiej mają osobisty i intymny wymiar. Artystka sięga w nich do wspomnień z dzieciństwa. Zagłębiając się w swojej autobiografii, zadaje pytanie o własne pochodzenie. Kilkuletnia, pewna siebie dziewczynka zarówno w obrazie „Na tle siły kobiet”, jak i innych dziełach artystki jest główną postacią, której są podporządkowane pozostałe elementy kompozycji. Splata ona przeszłość z przyszłością i teraźniejszością – szczególnie w przypadku prezentowanego obrazu stanowiącego komentarz do ówczesnego mu strajku kobiet. Piotrowska w swoich dziełach przyjmuje postawę strażniczki pamięci. Nieustannie sięga do rodzinnej genealogii. Jej szlak wyznaczają ślady na znalezionych zdjęciach, pamiątki i detale, które będąc inspiracją do powstających kompozycji, tworzą nowe historie. Szczególnie w swoich dziecięcych autoportretach, poprzez ukazanie swojej młodej twarzy, wyraża pragnienie poznania i przeniknięcia historii zapisanej w jej ciele. Tym samym na nowo podejmuje próbę ocalenia własnej historii. Mówiąc o twórczości Piotrowskiej w kontekście wątków autobiograficznych, należy wziąć pod uwagę także jej żydowskie korzenie, które przywoływane w dziełach stanowią osobiste oswojenie bolesnego doświadczenia z przeszłości. Złote włosy będące zdecydowanym akcentem kolorystycznym w obrazie „Na tle siły kobiet” są odniesieniem do kolejnej inspiracji artystki, jaką była „Fuga śmierci” – wiersz Paula Celana opowiadający o losie złotowłosej Małgorzaty, która dzięki kolorowi swoich włosów ocalała z zagłady oraz o innej kobiecie żydowskiego pochodzenia, której włosy skazały ją na śmierć. Równie istotnym wątkiem w całej twórczości Piotrowskiej są procesy maskowania się i upiększania. Jednym z narzędzi do podejmowania tych analiz jest chirurgia plastyczna, której elementy były wykorzystywane już w jej pracach z lat 70. Podobnie jak w przypadku obrazu „Na tle siły kobiet” artystka do stworzenia prac wykorzystywała wycięte z prasy oczy, usta, czy pukle włosów, zmieniając tym samym pierwotny wygląd przyjętego do kompozycji wizerunku. Równie ważne w działaniach Piotrowskiej było akcentowanie makijażu i retuszu, poprzez które wskazywała na ubezwłasnowolnienie kobiety podejmującej próby upodobnienia się do dziewczyn z luksusowych magazynów. Lena Wicherkiewicz zwraca także uwagę formę artystycznej wypowiedzi w twórczości Piotrowskiej: „Język Krystyny Piotrowskiej to język poetycki: język metafor, obrazowych kolaży. Język ornamentów i dekoracji. Język barokowego nadmiaru i barwności, barokowej retoryki. Powtórzeń i wzmocnień, ozdobników i emocjonalnych akcentów. To język kobiecy, język serca. Ale jest to przede wszystkim mowa i zapis pamięci, ocalania historii, oddający aurę czasu minionego i minionej historii, przeszyty melancholią, celebrujący przeszłość, jednak opowiadający ją na wskroś współcześnie, materiałem znalezionym. To przykład szczególnego rodzaju artystycznego zawłaszczenia – sięgania po cudze historie, by z tych skrawków upleść własną, nową historię, która jednak dzięki wcześniejszemu zagarnięciu pozostaje w przestrzeni zbiorowej pamięci” (Lena Wicherkiewicz, źródło: http://tugaleria.pl/project/piotrowska-2017-teksty/, dostęp: 14.08.2023).