„Rysunki i gwasze są [więc] naturalnym i niezbywalnym dopełnieniem pracy rzeźbiarskiej Karola Broniatowskiego. Dopiero dzięki nim widzimy jego drogę twórczą – od debiutu po dzień dzisiejszy – jako logiczną i konsekwentną całość. Jej akcentem najistotniejszym jest nie tylko refleksja nad formą i sposobem funkcjonowania figury w obszarze sztuki, lecz nade wszystko namysł nad kruchością ludzkiego ciała płynący z wojennej traumy, jaką jego pokolenie odziedziczyło po swoich rodzicach”. — ANDA ROTTENBERG Twórczość Karola Broniatowskiego oscyluje wokół tematu figury ludzkiej. Anonimowe, zarysowe w formie postacie to główni bohaterzy gwaszy oraz prac rzeźbiarskich. Prace na papierze, takie jak zaprezentowana gwasz, artysta zaczął tworzyć od 1989. Realizowane zazwyczaj w odcieniach czerwieni oraz czerni kompozycje należy określać mianem monotypii, czyli unikalnych, pojedynczych odbitek. Warto zaznaczyć, że twórczości artysty realizowana na papierze jest ściśle powiązana z rzeźbami. W swoich pracach ukazuje sylwetki oraz kontury powstających symultanicznie figur z brązu rzucanych na powierzchnie papierów. Broniatowski początkowo odciska ręcznie wykonane oraz uformowane gliniane figury w wilgotnym gipsie. W efekcie działania otrzymuje pustą formę, która stanowi negatyw jego rzeźby. Kolejnym etapem jest zalanie wnętrza formy silikonem oraz ściągnięcie go jak skórę. Odpowiednio ufarbowana na wspomniane kolory czerni lub czerwieni, służy artyście do drukowania monotypii. Przedstawiony proces powstawania prac gwaszowych jest znany z metody powielania rzeźb. Gwasze, takie jak zaprezentowana praca, przywodzą na myśl uchwycony na zawsze ślad istnienia. W podobnym charakterze został utrzymany jeden z najważniejszych projektów autora – pomnik zrealizowany w 1991 na dworcu w berlińskim Grunewaldzie, miejscu, z którego dokonywano wywózek ludności żydowskiej. W przypadku pomnika Broniatowski posłużył się dwoma głównymi, zakonserwowanymi elementami zastanymi w miejscu kaźni oraz dodatkowo niedużymi, dyskretnymi elementami figuralnymi w formie śladów oraz odcisków sylwetek ludzkich. Puste miejsca stały się symbolem pamięci nieobecnych. Jak opisuje dorobek artystyczny Broniatowskiego Axel Feuß „Twórczość Broniatowskiego, biorąc pod uwagę jej zazębiające się tematy, jest jedyna w swoim rodzaju, zarówno w kontekście polskiego, niemieckiego, jak i międzynarodowego rzeźbiarstwa. Zawiera ona nie tylko refleksje i interpretacje na temat pokrewnych gatunków i nurtów sztuki, takich jak: performans, sztuka konceptualna, artepovera, minimal art, fotografia, grafika, planowanie przestrzeni miejskiej, sztuka w przestrzeni publicznej, czy fundamentalnych kwestii związanych z pomnikami i kulturą pamięci. Udziela ona także odpowiedzi na zasadnicze pytania dotyczące samej dziedziny rzeźbiarstwa: od tworzenia mas plastycznych, ich powielania w formie pozytywów i negatywów aż do całkowitego braku formy, ich projekcji na płaszczyzny, czy też wpływu sztuki antycznej na sztukę nowoczesną, a także kwestii interakcji między dziełem sztuki i jego odbiorcą” (Axel Feuß, Karol Broniatowski – Obecność i nieobecność rzeźby, dostępny na: https://www.porta-polonica.de/pl/atlas-miejscpami% C4%99ci/karol-broniatowski-obecnosc-i-nieobecnoscrzezby? page=1#body-top). Karol Broniatowski jest polskim artystą, który mieszka i tworzy w Berlinie. Twórca ukończył malarstwo na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz rzeźbę w pracowni wybitnego artysty i pedagoga – profesora Jerzego Jarnuszkiewicza. Wraz ze swoimi rzeźbiarskim realizacjami reprezentował Polskę na XXXVI Biennale w Wenecji w 1972, niespełna dwa lata po skończonych studiach. Prace te następnie były wystawiane na Biennale w Sao Paolo, Filadelfii, Paryżu, Nowym Jorku, Antwerpii, Brukseli i innych miastach. Artysta w 1976 uzyskał stypendium DAAD, które pozwoliło mu na wyjazd do Berlina. To właśnie stolica Niemiec stała się dla artysty drugim domem.