„Poprzez instalacje, rysunki, malarstwo potrafię najlepiej oddać emocje. Poszukuję prostej, lecz niebanalnej, bogatej w symbolikę formy. Moje prace mają często charakter ikonograficzny. Każdy obraz jest powiązany z osobistą historią. Fascynują mnie relacje z ludźmi. Ilustruję własne subiektywne spojrzenie. Tworzenie traktuję jak notatnik. W projektach umieszczam rzeczy, o których chciałabym zapomnieć albo chcę zapamiętać”. Justyna Adamczyk W malarstwie Justyna Adamczyk stara się oddać własne emocje i doświadczenia, ilustrując indywidualne spojrzenie za pomocą prostej symboliki form. Impulsem dla jej twórczości są najtrudniejsze aspekty ludzkiego doświadczania: uraz, utrata, żal, smutek i przerażenie. Celem artystki jest zarazem zapamiętanie i zapomnienie poruszenia. Ten cykl pamięci pozwala na pogodzenie się z udręką i przepracowanie kolejnych etapów gojenia. W języku artystycznym Adamczyk często posługuje się abstrakcyjnymi sylwetkami ludzkimi oraz nasyconą kolorystyką obrazów, aby wyrazić skrajne emocje rozgoryczenia. Kluczowym motywem prezentowanego na aukcji obrazu jest maska, osadzona na tle jaskrawej plamy malarskiej. Zbudowana z czarnej, kulistej materii, przypomina chmury burzowe zasłaniające to, co ukryte. Jej strukturę przecinają połączone ze sobą białe nici, przypominające napięty układ nerwowy istniejący wewnątrz maski. Spod niej prześwituje rozmyta czerwień, niczym podrażniona tkanka skryta pod powierzchnią. Maska nie posiada ust, a więc nie może zabrać głosu, choć zarys oczu pozwala jej obserwować. Na tle mglistych konturów pojawiają się wyraziste łzy – manifest bólu anonimowej postaci. Brak indywidualnych rysów twarzy nadaje przedstawieniu uniwersalny charakter, przemawiający do widza jako czysty wyraz rozpaczy.