Akademicki system edukacji warsztatowej składał się z bardzo rozbudowanego programu wykonywania szkiców. Powstanie wielkich akademickich machin, w warsztacie malarza akademickiego, poprzedzało wykonanie licznych studiów przygotowawczych, zarówno rysunkowych jak i olejnych. Na etapie koncepcyjnym dzieła wykonywano liczne rysunki, posługując się nagimi modelami dla prawidłowego uchwycenia ruchu i gestów postaci. Następnie, po serii studiów kostiumologicznych - fragmentów szat, draperii, szkicowano modele odpowiednio ubrane. Wspomagano się także wykonanymi olejno studiami pojedynczych figur, głów, rąk i fragmentów układu kompozycyjnego. Do XIX wieku szkice i studia przygotowawcze były traktowane jako warsztat twórczy, istniały wyłącznie jako pomoc w pracy nad finalnym dziełem, nie były publicznie prezentowane. Zmiana zaszła w XIX stuleciu, kiedy zauważalny jest proces autonomizacji szkicu. Artyści chętniej zaczęli wykonywać szkice, szczególnie szkice pejzażowe, które uznawane były za dzieło skończone. Również krytyka zaczęła uznawać szkic za dzieło finalne, pretendujące do publicznej prezentacji. Najważniejsze dziedziny twórczości Józefa Simmlera stanowiło malarstwo historyczne oraz portretowe. Malował również sceny biblijne. W tematyce historyczno-anegdotycznych obrazów Simmler najchętniej odwoływał się do czasów świetności Rzeczypospolitej w epoce Jagiellonów. Portrety burżuazji oraz kameralne kompozycje historyczno-anegdotyczne, malowane z precyzją warsztatu akademika, zapewniły mu sławę najwybitniejszego polskie przedstawiciela malarstwa juste milieu. Prezentowany w ofercie aukcyjnej szkic do nieznanego obrazu artysty, jest znakomitym przykładem akademickiego studium kompozycyjnego, próbą rozplanowania układu postaci w obrębie kompozycji. Jest to nieoczywista scena alegoryczna. Postać kobiety z lewej strony kompozycji trzyma w dłoniach model miasta, na głowie nosi natomiast koronę muralis – związaną z miejska heraldyką. Postać kobiety z prawej strony kompozycji trzyma w prawej dłoni paletę malarską. Trzecia z kobiecych postaci przedstawionych w obrębie kompozycji, przedstawiona na tle rzeźby, podobnie jak postać z paletą malarską, na głowie ma założony wieniec laurowy. Może to być zatem rodzaj alegorii sztuk (architektury, rzeźby i malarstwa), choć możliwości odczytania jest zdecydowanie więcej.