Martwe natury pojawiały się w twórczości Józefa Mehoffera już na samym początku jego artystycznej kariery. Kwiaty występowały u Mehoffera właściwie we wszystkich możliwych kontekstach. Artysta umieszczał je w obrębie samodzielnych martwych natur oraz „wypełniał” nimi swoje ogrody, zarówno ten w Jankówce, jak i przy ulicy Krupniczej w Krakowie. Zestawiał je z sensualnymi, kobiecymi aktami, jak w kompozycji „Cynie” z 1911 (Muzeum Narodowe w Warszawie), a wreszcie czynił je głównymi i jedynymi „bohaterami” swoich wysublimowanych dzieł. Malarz był w środowisku krakowskiej bohemy i inteligencji wziętym portrecistą. Bywał na salonach i otrzymywał liczne zlecenia – zarówno przed I wojną światową, jak i w latach 20. i 30. XX stulecia. Szczególnie w okresie międzywojnia na obrazach Mehoffera zaczyna dominować niezwykła dekoracyjność, a wraz z nią równorzędne miejsce obok ludzkich modeli zajmują kwiaty. To one dawały malarzowi możliwość do popisania się dalece wysmakowaną intuicją kolorystyczną i zamiłowaniem do ornamentyki. Na obrazach Mehoffera często dzieje się coś zupełnie niezrozumiałego i paradoksalnego. Otóż pierwszoplanową rolę modela przejmuje tło przedstawienia. To ono stanowi sedno i kwintesencję. Bardzo często model i wzorzyste tło stają się równorzędne, tak samo ważne. Ornamentalizm stanowi w ogóle osobne zagadnienie w złożonej twórczości artysty. Zamieszczona w katalogu martwa natura przedstawia charakterystyczny dla twórcy typ kompozycyjny wpisujący się w intrygującą i znamienną dla praktyk towarzyskich artysty historię. W zwyczaju Mehoffera leżało bowiem odwzajemnianie przesyłanych w prezencie imieninowym bukietów żywych kwiatów, które później ofiarodawcy otrzymywali w formie obrazu. Nie wiadomo, czy w przypadku prezentowanej martwej natury doszło do analogicznej sytuacji, niemniej jednak mamy tutaj do czynienia z podobnym układem, w którym na niewielkim stoliczku czy nawet taborecie zostały zgromadzone w donicach zwiastuny wiosny – różowe prymule, błękitne hiacynty oraz czerwone i żółte tulipany. Tego typu układy pojawiają się już przed I wojną światową w kontekście zwyczajów pielęgnowanych w dworku w podkrakowskiej Jankówce. Mehoffer nie porzuci ich jednak nawet w latach 40.