Fin de siecle według Mehoffera Malarstwo Mehoffera, zarówno sztalugowe, jak i monumentalne, jest doskonałym przedstawieniem bogatej symboliki i dekoracyjnych tendencji w sztuce polskiego modernizmu. Współgrając z warsztatowym perfekcjonizmem, jego malarstwo kształtowało się pod wpływem nowatorskich prądów: wiedeńskiej secesji, francuskich nabistów i symbolistów. U artysty silnie związanego z Krakowem istotną część twórczości stanowią portrety mieszczaństwa dawnej stolicy. Mehoffer osiągnął w nich mistrzostwo, werystycznie zaprezentował fizjonomię rysów modelek, nadając ich wizerunkom zarówno intymny, jak i reprezentacyjny charakter. W kobiecych portretach, oddających pełen uroku klimat epoki, w pełni uwidaczniała się skłonność Mehoffera do dekoracyjności. W swoich pracach przedstawiał wyrafinowany styl bycia i ubioru kobiet z wyższych warstw społecznych. Potrafił oddać otaczającą je aurę zmysłowości, wytwornej elegancji oraz tajemniczej głębi psychologicznej. Mehoffer przywiązywał szczególną wagę do strojów, doceniając ich artystyczny walor i postrzegając je w kategoriach stylu danego czasu. W studenckich szkicownikach artysty odnajdziemy szykowne i wyrafinowane ubiory modnych paryżanek. Pojawiają się tam również słowa zachwytu młodego artysty nad kobiecymi portretami Carlosa Durana czy Hansa Makarta. Ze szczególnym zamiłowaniem Mehoffer tworzył portrety żony, którą malował wielokrotnie, zawsze w innym przebraniu, z licznymi akcesoriami. Bardzo często umieszczał portretowaną na ornamentalnym tle lub w równie dekoracyjnie potraktowanym wnętrzu. Często wizerunki te mają charakter dokumentu kostiumologicznego z epoki, choć nie zawsze. W portretach takich jak „W laurowej sali” z 1909 strój modelki posłużył artyście głównie jako pole doświadczeń malarskich – kompozycyjnych i kolorystycznych. Jego zainteresowanie kobiecym ubiorem można zauważyć również w cyklu grafik „Tancerka”, poprzedzonym licznymi rysunkami. Przedstawiają one Hiszpankę Rosario Guerrero, której występ miał okazję oglądać (wraz z żoną) w Monachium. Cykl wyraża jego intensywne zainteresowanie wytwornymi i wyrazistymi pozami, a także zachwyt nad bogatymi i różnorodnymi strojami hiszpańskimi. Fin de siecle był okresem w malarstwie europejskim, w którym wizerunki i portrety kobiet uległy wyraźnemu spopularyzowaniu. Modelki były przedstawiane w niezwykle zróżnicowany sposób. Kobieta na rysunku Mehoffera zrywa z literackimi i malarskimi wizjami kobiecości przełomu wieków – heroinami i modliszkami krakowskiej bohemy. Odchodząc od stylistyki początku wieku, Mehoffer na rysunku zawarł więcej niż portret, oddając na nim prawie że baśniową rzeczywistość epoki XX-lecia, jej elegancję i wytworność, a jednocześnie światłość i naturalność inteligencji krakowskiej II RP. Portret został osadzony w salonowym wnętrzu. Sylwetka i rysy twarzy modelki zostały zindywidualizowane, a postać uchwycona w charakterystycznej pozie. Ubrana jest w błękitną sukienkę z odkrytymi ramionami, luźną wokół talii i długą za kolano. Ubiór dopełnia etola z prześwitującego, mlecznego materiału, biżuteria z klejnotem na czole, korale oraz podkreślający ich kolor przypięty czerwony kwiat. Składa się to na modną polską kreacją lat 20., wzorującą się na tych paryskich. Rysunek został naszkicowany rozedrganą kreską, jednocześnie intuicyjną i mistrzowską. Wypełniają go świetliste i jednobarwne kolory, które w połączeniu z cieniowaniem ołówka i naturalnym kolorem papieru wyrażają swoiste, szalenie charakterystyczne dla Mehoffera piękno. Prezentowany rysunek jest więc w pewien sposób laurką polskiego XX-lecia – jednym z najpiękniejszych momentów historii nowoczesnej Europy, który utrwala jego prawie że baśniową rzeczywistość, inteligenckie sfery Krakowa, przerwaną tragicznym okresem wojny.