Prezentowana „Studnia (2)” to subtelny szkic Józefa Chełmońskiego z paryskiego okresu jego twórczości (1875–1887). Praca pochodzi z ujawnionego w latach 90. XX wieku zespołu czterdziestu rysunków, który trafił do paryskiego Hôtel Drouot, został następnie sprowadzony do kraju i zaprezentowany w Poznaniu na kuratorowanej przez Tadeusza Matuszczaka wystawie. Ujęcie drewnianego budynku z widoczną studnią, bloczkiem i wiadrem w centralnej części ma – jak wiele prac z tego zbioru – charakter niemal inwentaryzacyjny: artysta notuje konstrukcję dachu, podpory oraz stojącą obok drabinę, pozostawiając tło jedynie zasugerowane. Ten sposób zapisu, znany z zachowanego szkicownika Chełmońskiego z lat paryskich (Muzeum Narodowe w Krakowie), nie odnosi się do żadnego z jego znanych obrazów; jest samodzielnym studium motywu, być może powstałym podczas letnich wędrówek po północnej Francji. Wiele rysunków z tego zespołu da się precyzyjnie datować na rok 1882, kiedy malarz przebywał z rodziną nad Kanałem La Manche, w okolicach Étretat i Saint-Valery-en-Caux. „Studnia (2)” odsłania fascynację artysty prostotą krajobrazu wiejskiego i potwierdza fundamenty realizmu w jego dziele.