Motyw pejzażu pojawił się w twórczości Jerzego Mierzejewskiego na wczesnym etapie jego twórczości. Początkowo były to bezludne, sterylne krajobrazy Bukowiny Tatrzańskiej, aż do lat 70., kiedy artysta zaczął dokumentować wspomnienia z europejskich podróży do Holandii czy na południe Europy. Wówczas zaczął malować także ogrody, zatoki i parki, czego przykładem jest prezentowana praca „Pod mostem” (Kanał). Dominantą kompozycji jest statyczność oraz redukcja środków wyrazu. Mierzejewski, koncentrując się na strukturze obrazu i relacjach między poszczególnymi formami, precyzyjnie kształtował przestrzeń. Posługiwał się ograniczoną paletą barw, jednocześnie podkreślając wagę trzech właściwości koloru: jakości, jasności i nasycenia. Odpowiednie zrównoważenie tych parametrów pozwalało mu na osiągnięcie harmonii kompozycji zgodnej z prawidłami świata natury. Jak wspominał w licznych notatkach z europejskich podróży, szczególnie inspirowała go twórczość Ingresa, Mantegny, Fra Angelico czy La Toura. W efekcie, wzorując się na założeniach sztuki klasycznej, jego pejzaże zyskiwały kontemplacyjny, metafizyczny charakter, skłaniając widzów do refleksji nad każdym poszczególnym elementem kompozycji. Choć z dzisiejszej perspektywy twórczość Jerzego Mierzejewskiego wydaje się jednocześnie zarówno zindywidualizowana, jak i ponadczasowa, artysta wielokrotnie mierzył się z nieprzychylnością krytyków. Na zarzuty o braku zainteresowania ówczesnymi założeniami awangardowymi artysta odpowiadał: „Tkwię w nurcie klasycznym. Tkwię w malarstwie, które jest wynikiem bezpośredniej ciągłości od epoki Odrodzenia. Jestem malarzem przedmiotowym. (…) W malarstwie chodzi o poruszanie stanów, które niewidzialne układy mogą zmaksymalizować, nic więcej. (…) Chodzi o dreszcz metafizyczny”. Maciej Mazurek, Jestem malarzem przedmiotowym – rozmowa z profesorem Jerzym Mierzejewskim, [w:] Jerzy Mierzejewski. Zeszyty Akademickie, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, nr 1/2008, Warszawa 2008, s. 12, 14.