„Od 1968 w pracach Jerzego Kałuckiego pojawia się motyw koła, łuku, elipsy, które to, konsekwentnie stosowane przez artystę do chwili obecnej, stały się znakiem rozpoznawczym jego twórczości. Po prawie dwudziestu latach w roku 1986 do tego repertuaru form malarz dodał linię prostą, rozumianą jednak jako fragment gigantycznego łuku. (…) te silne uproszczenia, skondensowane pod względem formy i koloru kompozycje sprawiają wrażenie ładu, harmonii i spokoju. z pozoru jednoznaczne i oczywiste przedstawienia przy wnikliwym oglądzie ulegają swoistej przemianie. Płaskie powierzchnie odkrywają głębie i wypukłości, łuk niespodziewanie ‘wyprostowuje’ się, a prosta ‘zakrzywia’. Okręgi, proste, wycinki łuku zdają się wybiegać poza ramy obrazu. Artysta zwraca uwagę widza właśnie na to, co znajduje się poza obrębem płótna, na przestrzeń, w której przecina się nieskończenie wiele łuków i nieskończenie wiele prostych, także tych, których fragmenty udało się zatrzymać i utrwalić w prostokącie płótna. Chodzi więc o wyjście poza ramy blejtramu, o sięgnięcie w przestrzeń możliwą do ogarnięcia już nie wzrokiem, ale jedynie wyobraźnią”. Marta Kucio, koło, łuk, elipsa, [w:] Kwartalnik Literacki „Kresy”, nr 3, 1988, s. 183 Prezentowana w katalogu praca „Rolf” z 1992 jest charakterystycznym przykładem twórczości Jerzego Kałuckiego. Geometryczne figury są bowiem kwintesencją stylu tego artysty, i to już od późnych lat 60. XX wieku. Skąd wzięło się to zamiłowanie do geometrycznych form? Według Kałuckiego prace opierające się na geometrycznych formach są w stanie angażować ludzkie emocje i wyobraźnię. Uważał on, że obcowanie ze sztuką może być aktywnością, w której do głosu dochodzi zarówno nasze codzienne doświadczenie otaczającego nas świata, jak i fikcja będąca tworem naszej imaginacji. Jego prace mają skłaniać do kreatywnego myślenia, w którym geometria narzuca pewne zasady postępowania. Kałucki, podobnie jak Wassily Kandinsky czy Aleksander Skriabin, dążył do stworzenia dzieła, które poruszałoby nie tylko zmysł wzroku, lecz także było w stanie oddziaływać na słuch czy powonienie oraz ewokować głębokie emocje. Jerzy Kałucki jest przykładem twórcy, którego interesowały rozmaite zagadnienia artystyczne. Prócz malarstwa i scenografii zajmował się rysunkiem, grafiką, czasami realizował też konstrukcje przestrzenne, bliskie idei instalacji. Bez względu na medium, którego używał, jego twórczość była przede wszystkim poszukiwaniem równowagi między rozmaitymi składnikami rzeczywistości nieartystycznej i tę równowagę starał się „rekonstruować” w rzeczywistości artystycznej. Interesowało go studiowanie relacji między elementami przestrzeni, ruchu, barwy oraz światła. Często określa się go mianem „filozoficznego konstruktywisty”, a on sam chętnie powoływał siebie na kontynuatora malarstwa zapoczątkowanego przez Kazimierza Malewicza.