„– Sformułował pan stwierdzenie ‘przestrzeń geometrii’. – Sformułowałem je na użytek moich obrazów jako wniosek z mojego doświadczenia malarskiego. Jest to określenie tego rodzaju przestrzeni, która jest generowana, wytwarzana, przez reguły geometrii, czyli przez konstrukt abstrakcyjny, wytwór naszego umysłu. Tylko ludzie pojmują geometrię, zwierzęta – nie. Dla zwierzęcia najprawdopodobniej istnieje przestrzeń jedna i niepodzielna. Człowiek nauczył się ją mierzyć, dzielić, ograniczać. Jest to przestrzeń, na której przeprowadzamy te wszystkie operacje. Nie jest to przestrzeń doświadczalna, ale mentalna”. Fragment rozmowy opublikowanej w: „Art & Business” 2008, nr 5, s. 34-39 Jerzy Kałucki rozpoczął swoje eksperymenty w obszarze malarstwa spod znaku abstrakcji geometrycznej jeszcze w okresie studiów na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, które przypadły na lata 1956-60. Od tamtego czasu artysta nieprzerwanie porusza problematykę przestrzeni i jej obrazowania. Kałucki dał się poznać jako twórca bardzo wysublimowanych, choć często minimalistycznych kompozycji linearnych, które zacierają granicę pomiędzy przestrzenią a płaszczyzną. Efekt ten artysta osiągał, tworząc nie tylko płótna, lecz także realizacje przestrzenne. Całość jego poszukiwań tworzyło niezwykle spójny program, który był rozwijany przez prawie pięćdziesiąt lat poszukiwań artystycznych. Każdy obraz Kałuckiego jest świadectwem kolejnego kroku, jaki podejmował, eksplorując zagadnienia związane z przestrzenią. Jest to niezależne dzieło, ale też jednocześnie forma dokumentacji działania artystycznego. Cykl „Przebiegi”, do którego zalicza się prezentowana praca, powstawał w latach 2010-12. Co ciekawe, jest to jeden z bardziej wyrazistych, niemal drapieżnych przykładów twórczości Kałuckiego. Ostre kąty i ciemne, wyraźne płaszczyzny, ścierają się ze sobą na licu płótna. Kałucki w cyklu „Przebiegi” odrzucił formę koła, która dominowała na jego płótnach w poprzednich cyklach. Głęboko przemyślana kompozycja geometryczna w obrazach Kałuckiego ma swoje źródła w sferze koncepcji, studiów teoretycznych, a samo płótno jest wyrazem, zapisem tego procesu. Sztuka Kałuckiego może inicjować podświadome poszukiwania brakujących elementów, które potencjalnie mogłyby znaleźć się na płótnie lub też poza nim, aranżując przestrzeń wokół obrazu. Jest to bardzo ciekawe i trudne do osiągnięcia zjawisko, zauważalne przez wielu odbiorców jego płócien. Kompozycja centralna została porzucona na rzecz form dynamicznych, asymetrycznych, które w zestawieniu z instalacjami, powstałymi przy okazji realizacji tego cyklu, tworzyły spójną wypowiedź, określaną czasami mianem „konstruktywizmu filozoficznego”. W cyklu „Przebiegi” Jerzego Kałuckiego można odnaleźć kontynuację tradycji abstrakcji geometrycznej tworzonej w I połowie XX wieku. Tym, co łączy ze sobą poszczególne części cyklu „Przebiegi”, z którego pochodzi prezentowana praca, to dynamika, niespokojne układy brył, mocne kontrasty i wewnętrzne napięcia. Jak wspominał artysta: „Nowe obrazy od dotychczas powstałych odróżnia zmiana spojrzenia na przestrzeń, a ściślej zmiana pozycji obserwatora. O ile wcześniejsze były próbami syntezy, nadania przestrzeni arbitralnej struktury, zawierającej całokształt doświadczonego świata we wszystkich jego punktach – to nowe obrazy są tymi punktami, jednostkowymi zdarzeniami w ułamkach czasu, przemijającymi, i one są tymi, co konstytuują wszechświat” (Jerzy Kałucki, [w:] Jerzy Kałucki. Przebiegi, katalog wystawy w Galerii Starmach, Kraków 2013).