Jarosław Modzelewski należy do najważniejszych polskich malarzy figuratywnych ostatnich dekad. Jego sztuka, wyrosła z doświadczeń „nowej ekspresji” lat 70. i 80., a początki artystyczne związane z aktywnością legendarnej Gruppy. Charakterystyczne dla obrazów Modzelewskiego są: surowa, lapidarną forma, skoncentrowana kompozycja i intensywna, często niezależna od naturalizmu paleta barw. Już od czasów studiów artysta systematycznie kształtował własny sposób wyrazu, poddając obraz rygorowi wyboru i odrzuceniu nadmiaru. Spotkanie ze sztuką ikony oraz kontakt ze środowiskiem Stefana Gierowskiego zaowocowały innym rozumieniem koloru i przestrzeni — kolor jako autonomiczny nośnik sensu, kompozycja jako struktura scalająca elementy obrazu. Motywy pejzażowe, jak prezentowany w katalogu „Lasek”, stały się po roku 2000 wyraźnym leitmotivem jego praktyki. Obserwowane codzienne sceny — zachodzące lub wschodzące słońce, przedmioty, osoby wykonujące codzienne czynności — nie są u Modzelewskiego prostą ilustracją, lecz pretekstem do studium światła, koloru i relacji postaci wobec otoczenia. Artysta maluje „dla siebie”: wybór tematu zależy od obserwacji, a sam obraz jest wynikiem przemyślanej decyzji, nie natychmiastowej improwizacji. To dlatego nawet proste sceny zyskują u niego uniwersalny, często metaforyczny wymiar. Postacie w jego obrazach – „Garncarz” - są schematyczne, anonimowe, odziane przeciętnie, a ich detale nie przesądzają o znaczeniu. Ruchy i gesty bywają zatrzymane w pół kroku; sceny przypominają kadry filmowe, momenty zawieszenia – „Irek wyjaśnia”. Taka prostota formy nie oznacza braku emocji: kolor, skala i ułożenie elementów generują napięcia, które czytelnik musi sam odczytać. Prace Modzelewskiego unikają teatralnej ekspresji; ich siła wynika z dyscypliny, precyzji i konsekwentnego ograniczenia środków wyrazu. Technicznie Modzelewski wykazuje niezwykłą biegłość warsztatową. Stosuje temperę i olej, kontroluje fakturę i relacje plam. Jego kolor nie opisuje jedynie przedmiotów — buduje masy, rytm i akcenty; rzadko stosuje płynne przejścia, częściej stawia na kontrast i plakatową oszczędność. Światło podporządkowane jest wewnętrznej logice obrazu, raz chłodne, raz cięższe, zawsze funkcjonalne. Szkic i pamięć odgrywają w twórczości Modzelewskiego znaczącą rolę: obserwacja bywa rejestrowana, czasem realizowana natychmiast, częściej gromadzona i rekonstruowana. To sprawia, że obraz nie jest fotografią, lecz skondensowaną opowieścią o stanie rzeczy. Modzelewski świadomie rezygnuje z dramatyzmu dla racjonalnej konstrukcji kompozycji. Jego malarstwo to decyzje: wybór, pominięcie, uporządkowanie. Efektem jest sztuka zdyscyplinowana, a zarazem otwarta — obrazy, które nie tłumaczą się nadmiarem, ale pozostawiają przestrzeń dla refleksji. W rezultacie twórczość artysty ma trwałą wartość w polskim malarstwie współczesnym: nie podlega modom, lecz utrzymuje dialog z rzeczywistością poprzez język barwy, formy i rytmu. To malarstwo, które trwa.