„Drewniane obrazy-reliefy artysty ukrywały za ażurową przesłoną z listewek błysk formy, może koloru, albo kierunku lotu czegoś jak strzały, z istniejącej rzeczywistości lub wypadkowej barwy. Ale obudowa tego zjawiska, nieobecnego i tylko pochwytnego w ruchu, jest zgrzebna i niewspółczesna, nieco toporna. Może i ma to swój, siermiężny urok, ale trudno go docenić w kontekście transparentnych i jak muślin subtelnych obiektów z tego samego czasu, jak choćby Jesusa Rafaela Soto albo Carlosa Cruz-Dieza. Za to, gdy w tamtych jest tylko oczarowanie oczu, u Ziemskiego jest jeszcze przekaz myśli. Przy tym odczytuje się w nich owe ważne problemy, z którymi zmagał się w ciągu 22 lat od chwili znalezienia własnego alfabetu znaków aż do dnia swojej śmierci”. Bożena Kowalska Seria dzieł Jana Ziemskiego zatytułowana „Interferencje” stanowi najważniejszą spuściznę jego myśli artystycznej. Główną rolę odgrywa tu przestrzenna forma, na którą składa się ażurowa konstrukcja złożona z cienkich listewek ułożonych równolegle do siebie, w formie parabolicznej. Od drugiej połowy lat 60. dzieła Ziemskiego zaczęły nosić w sobie znamiona konstruktywizmu. Wykorzystana tu paleta barwna została wzbogacona o wyraziste, czyste kolory, zestawiane ze sobą kontrastowo. Charakterystyczną zasadę kształtowania kompozycji można dostrzec również w prezentowanej pracy wraz z ukazanym tu nieprzypadkowym, harmonijnym i geometrycznym układem bazującym na optycznej iluzji. Liczne, wygięte do boków obrazu czarne oraz białe listewki nadają wrażenie ruchu i dodają obrazowi niezwykłej dynamiki. Jak zauważyła Bożena Kowalska: „W 2 poł. lat siedemdziesiątych w powidokowych błyskach barw u Ziemskiego – jawiących się na pograniczu listew konstrukcji i tła i w pulsowaniu wśród cieni znikliwej niby-strzały wewnątrz konstrukcji – realizuje się marzenie artysty, o którym mówił jeszcze w końcu lat pięćdziesiątych: marzenie o tworzeniu obrazów, których nie ma. Chodzi więc nie o powierzchowne doznanie oka, ale o wydobycie w obrazie tego, co najistotniejsze: wartości immaterialnych” (Bożena Kowalska, Polska awangarda malarska. Szanse i mity 1945-1980, Warszawa 1988, s. 248). Pewną świeżość w spojrzeniu na sztukę i uzyskaną tym samym organiczność form prace Ziemskiego zawdzięczają edukacyjnej ścieżce artysty. Oprócz historii sztuki studiował on medycynę na Wydziale Lekarskim UMCS. Początkowe kompozycje surrealistyczno-metaforyczne z czasem na drodze eksperymentów z abstrakcją przekształciły się w malarstwo materii. Finalnie jednak Ziemski porzucił owe działania na rzecz poszukiwań w zakresie form geometryczno-przestrzennych, szczególnie akcentujących rolę rytmu i harmonii.