Pod koniec lat 70. i w latach 80. metoda twórcza Tarasina wyewoluowała do nowej serii malarskiej - „Brzegi”. Tu rozsypane „przedmiotowe” znaki otrzymują nowy kontekst – granicę, krawędź, linię podziału. Przedmioty i formy gromadzą się na obrzeżach kompozycji, jakby nie mogły przekroczyć pewnej niewidocznej zasady. Często po jednej stronie płótna pojawia się zagęszczenie, po drugiej – pustka. Te napięcia generują niezwykle sugestywną dramaturgię. „Brzeg” w malarstwie Tarasina to nie tylko fizyczna krawędź formy; lecz także metafora sytuacji granicznych: między równowagą a chaosem, skupieniem a rozproszeniem, materią a przestrzenią. Malarz bada, co się dzieje, gdy znaki – niby uporządkowane – nagle zatrzymują się na progu nieznanego obszaru. Czy zostają w świecie przedmiotów? Czy zmierzają ku abstrakcyjnemu polu idei? W tych obrazach widać jedną z fundamentalnych cech twórczości Tarasina: przekonanie, że świat jest ciągiem układów, które nieustannie przechodzą w nowe konfiguracje. Pojedyncza forma nie ma pełnego sensu sama w sobie – istnieje tylko w relacji do innych. Jego kompozycje przypominają zapis ruchu świadomości, mapę myślenia, w której porządek i intuicja muszą współistnieć. Te płótna są zarazem wyjątkowo wyciszone i pełne napięcia, jakby każde przesunięcie znaku mogło zmienić znaczenie całej całości.