Prezentowany obraz „L’Apogee” (z fr. „Apogeum”), został namalowany w 1969 przez Jana Lebensteina. Przedstawia dwie połączone ze sobą surrealistyczne istoty. Pierwsza postać znajdująca się w górnej części centralnej kompozycji przypomina demona. Ma byczy pysk, rogi i skrzydła otaczające postać znajdującą się poniżej. Została namalowana ciemną barwą, niemal całkowicie czarną. Na pierwszy rzut oka kojarzy się z siłą zła i ciemności. Otacza ją czerwone pole przypominające piekło. Druga istota silnie kontrastuje z pierwszą mimo swojej szarej barwy. Jest znacznie bardziej ludzka, naturalna i delikatna. Została przedstawiona na brązowym tle, które prawdopodobnie symbolizuje ziemię. Można ją więc interpretować jako postać ludzką. Przeciwstawne postacie splecione ze sobą w obrazie symbolizują współistnienie obu sił w jednej osobie. Obraz można interpretować jako ukazanie zła istniejącego w człowieku, które sprawuje nad nim kontrolę bądź jako ogólną symbolikę dualizmu między dobrem a złem i złożoność ludzkiej duszy. Artysta często eksperymentował z tematami związanymi z naturą człowieka i jego mrocznymi aspektami, wnikając w głąb ludzkiej świadomości. Jego sztuka bywa zatem często interpretowana w kontekście surrealizmu, mimo że nie był formalnym członkiem tego nurtu. Lebenstein wprowadza egzystencjalny ton, rozmyślając nad kondycją człowieka. Cytat artysty: „Jeszcze będąc dzieckiem, potrafiłem absolutnie wyłączyć się z zewnętrznego świata i skupić na swoim wnętrzu (…). Mało mnie obchodziła szkoła, sporty. Chciałem tylko znaleźć kąt, w którym nikt nie będzie przeszkadzał… no i smarować, to znaczy mazać na kawałkach papieru” potwierdza jego surrealistyczną naturę jako artysty ze świadomym odejściem od rzeczywistości zewnętrznej, logiki i racjonalizmu na rzecz eksplorowania podświadomości, snów, marzeń, lęków i pragnień. Warto również rozpatrzyć historię twórcy, aby lepiej zrozumieć kontekst jego dzieł. W wieku 10 lat wybuchła wojna, a w życiu codziennym artysty pojawiły się wojsko, harcerstwo i walka. Już w młodym wieku, jak wspomniano powyżej, malował i utrwalał obrazy „apokalipsy” oraz wojennej rzeczywistości na papierze, szkicując walczących ludzi. Podczas wojny zamordowano jego ojca, a brata rozstrzelano. Mimo żałoby zwrócił się ku sztuce, która prawdopodobnie stała się dla niego sposobem radzenia sobie z traumą. Spędził również kilka miesięcy w areszcie w podziemiach w Olsztynie. Jego twórczość odzwierciedla więc w pewnym stopniu skutki okrucieństwa wojny, koncentrując się na ludzkiej psychice. Podczas swojej kariery był ilustratorem dzieł literackich, takich jak opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy „Folwark zwierzęcy” George’a Orwella oraz zdobył Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu za cykl obrazów „Figury osiowe”. Były to obrazy przedstawiające symetryczne, hybrydowe postaci balansujące na granicy człowieka, zwierzęcia i symbolu. Figury te są osamotnione i odizolowane, co miało na celu podkreślenie samotności jednostki w świecie. W prezentowanym obrazie tych istot, zamkniętych razem we własnej strukturze, jest dwoje, co podkreśla współgrające ze sobą czynniki namalowane w jedności. Charakterystyczne dla prac Lebensteina są ekspresyjne linie połączone z uproszczonymi, zgeometryzowanymi kształtami oraz monochromatyczna kolorystyka. Dominują barwy ziemi: czerń, biel, brązy i szarości. Figury przywodzą na myśl archaiczne wizerunki ludzi i bóstw, stając się totemami symbolizującymi stany psychiczne i emocjonalne. Deformacje postaci są wyrazem cierpienia ciała i ducha, a groteska i symbolika dzieł skłaniają do refleksji egzystencjalnej. Lebenstein ukształtował w ten sposób własną mitologię, nadając swojej twórczości unikalny i rozpoznawalny styl oraz tworząc osobistą drogę artystyczną.