„Rytmy przemian wszechświata są podobne do stanów emocjonalnych człowieka. Szukam wśród nich tego, który najlepiej wyraża mój stan emocjonalny i widzę je plastycznie”. JADWIGA MAZIARSKA Jadwiga Maziarska była artystką niezwykle wszechstronną – w ciągu kilkudziesięciu lat wielokrotnie zmieniała stylistykę, wciąż szukając własnych środków ekspresji. Maziarska eksperymentowała z materią i formą, co, jak sama przyznawała, było dla niej najbardziej interesujące. Znana jest przede wszystkim ze swoich realizacji malarskich, ale tworzyła także kolaże, rzeźby czy reliefy. Uznawana za wybitną prekursorkę i przedstawicielkę malarstwa materii w Polsce, Maziarska była nie tylko pierwszą w Polsce artystką, która zajmowała się tym typem malarstwa – jej osiągnięcie polegało także na tym, że do tej formy wypowiedzi malarskiej doszła absolutnie samodzielnie. Zaprezentowana praca jest charakterystyczna dla twórczości artystki w latach 70. i nawiązuje do powstałych w tym czasie płócien. W tamtym okresie Maziarska skupiła się na dziełach o zawężonej kolorystyce i relatywnie jednolitej fakturze. Powstałe wtedy prace cechuje przede wszystkim prostota. Wiele z realizacji to monochromatyczne kompozycje składające się z pulsujących, wijących się, rytmicznie nałożonych na papier lub płótno nitek, kresek, kropek czy wiązek. Wielokrotnie powielone kształty artystka układała w szeregi lub rzędy. Inspiracja dla artystki w tym okresie była fotografia mikroskopowa minerów, ale także tkanek krwionośnych czy roślinnych. Wiele powstałych w tym okresie prac sprawia wrażenie schematów istniejących w naturze, których pochodzenie nie jest dla widza łatwe do sprecyzowania. Artystka po mistrzowsku i z wyczuwalną naturalnością oddaje płynność i rytmiczność, które właściwe są formom ukształtowanym przez biologię. Siła tych realizacji znajduje się w prostocie i, wbrew pozorom, monotonności. Zaprezentowana praca została skomponowana z grup trzech szybkich pociągnięć pędzla, które pokrywają cały arkusz. Praca przywodzi na myśl ślady szponów drapieżnego zwierzęcia pozostawione na korze drzewa. Ciekawą interpretację twórczości artystki zaproponował krytyk sztuki Jerzy Ludwiński po obejrzeniu jednej z wystaw artystki. Krytyk zauważył, że realizacje artystki to „monotonia, która niesie w sobie wielki ładunek ukrytej, zakonspirowanej emocji” (Jerzy Ludwiński, [w:] Dwa przełomy. Sztuka polska po 1955 i 1989 roku, red. Elżbieta Kossarzecka, Toruń 2012, s. 111). Niesamowite kolekcje fotografii, które stanowiły oczywisty materiał źródłowy do wielu realizacji artystki, zadziwiają formą. Jest ona tylko i wyłącznie z pozoru chaotyczna. Fotografie kolekcjonowane przez Maziarską przedstawiają m.in. góry, linie brzegowe, chów kur, pokład pełen ryb, rysunek z leżącym martwym żołnierzem, tłum ludzi podczas pochodu, zdjęcie tkanki w powiększeniu. Motywem, który łączy ten zbiór, jest masa, mnogość i powtarzalność – cechy dostrzegalne w wielu realizacjach artystycznych Maziarskiej, jak np. na przedstawionej pracy na papierze. Jak zauważył Ludwiński w „Dwa przełomy: Sztuka polska po 1955 i 1989 roku” Maziarska, pomimo bycia na artystycznym marginesie życia, była twórczynią iście innowacyjną: „Artystka pytała o granice między abstrakcją i sztuką przedstawiającą, podważała ścisłe rozróżnienie między oryginałem a reprodukcją, anektowała obraz fotograficzny do swojej sztuki w czasach, gdy jej koledzy-artyści utrzymywali, że fotografia jest końcem sztuki, bo niszczy aurę. Jako przedwojenny członek komunizującej Grupy Krakowskiej pozostała wierna laickiej obserwacji, bez wymuszania metafizycznego skoku. W ramach modernizmu zadawała pytania o oryginalność i innowacyjność sztuki, unikając patriarchalnej koncepcji 'dawcy formy' (Anna Markowska, Nic nie jest takie, jakie się wydaje, [w:] Dwa przełomy. Sztuka polska po 1955 i 1989 roku, red. Elżbieta Kossarzecka, Toruń 2012 s. 109).