Lata 80. to czas przewartościowań w polskiej sztuce, które znalazły odzwierciedlenie w twórczości Sempolińskiego. Jego postawa artystyczna i intelektualna uczyniła go jednym z najważniejszych autorytetów tego okresu. Był nie tylko znakomitym malarzem, ale również teoretykiem i pedagogiem, którego teksty krytyczne i dzienniki stanowią cenny wgląd w jego duchowe i intelektualne życie. W cyklu „Czaszka” Sempoliński nawiązał do tradycyjnego motywu vanitas, przypominającego o przemijaniu i kruchości ludzkiego życia. Jednak zamiast koncentrować się na grozie śmierci, artysta uczynił z czaszki punkt wyjścia do refleksji nad transcendencją. Dominują w tych obrazach błękity i szarości, a także destrukcyjne działania na płótnie. „A sztuka jest przede wszystkim głosem duszy. Istnieje w niej jakość wyizolowana ze zmiany kierunków czy historycznych zasad twórczości, jakaś nadwartość i ona decyduje o jej prawdziwej wymowie. Tą nadwartością jest wzruszenie. A bierze się ona ze stopnia, w jakim artysta dotyka w swej pracy prawdziwego tętna życia. Nie tego, którym żywią się instytucje: krytyka, rożne biennale, festiwale, rynek, nagrody, lecz przypływem krwi w człowieku. I samym fenomenem istnienia. I jeśli artyście wolno hulać po całym obszarze sztuki, to tylko dlatego, że gdzieś owo dotknięcie tętna, fenomenu bytu, zauważa. Raz tu, raz tam. A sztuka lubi łudzić. W samym rdzeniu słowa „sztuka” tkwi znaczenie sztukmistrzostwa, udawania, więc oszustwa. Mowi się przecież ‘artysta cyrku’ – on nas mami, pokazuje sztuki. Ale ten artysta jest poważny, płaci za swoje sztuki ciężką pracą, czasem życiem. Jeśli tresuje dzikie zwierzęta, może być przez niejedno rozszarpany, gdy w czymś uchybi. Strumień krwi, z którą igra, traci wówczas swój przenośny charakter. Wszyscy artyści są w tym podobni”. Jacek Sempoliński