Gustaw Gwozdecki był artystą interdyscyplinarnym. Malował krajobrazy, portrety, akty i martwe natury, a także uprawiał rzeźbę i grafikę oryginalną, podejmując się eksperymentów na akwaforcie, miedziorycie oraz monotypii, stworzył także własną technikę warsztatową nazwaną gwozdotypią. Jego twórczość odznacza się stylistyczną różnorodnością wyrosłą na korzeniu symbolistycznej syntezy, fowistycznej ekspresji oraz dekoracyjności. Jego postawa artystyczna ukształtowała się pod wpływem kilku nauczycieli i kilku ośrodków artystycznych. Artysta kształcił się w Monachium w prywatnych szkołach Stanisława Grocholskiego i Antona Ažbego. Od 1900 roku kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Stanisławskiego, uczęszczał także do prywatnej szkoły Konrada Krzyżanowskiego. To właśnie w Warszawie zetknął się po raz pierwszy ze sztuką kręgu Zenona Przesmyckiego i Stanisława Przybyszewskiego, co sprawiło, że we wczesnych latach artysta tak chętnie sięgał po ekspresyjne środki wyrazu. Osiadłszy w Paryżu w 1902 roku Gwozdecki podjął studia w École des Beaux-Arts. W mieście centrum wszelkich prądów artystycznych utrzymywał bliskie kontakty z polską kolonią artystyczną, głównie z Olgą Boznańską, Władysławem Ślewińskim, Bolesławem Biegasem, Eugeniuszem Zakiem. Towarzyskie koneksje oraz talent malarski sprawiły, że sztuką Gwozdeckiego zainteresowali się wybitni krytycy ówczesnego czasu, m.in. Guillaume Apollinaire, André Salmon i Louis Vauxcelles. Przyjacielską opieką otoczył go znakomity rzeźbiarz Émile-Antoine Bourdelle. Sztuka Gustawa Gwozdeckiego nie posługiwała się łatwymi efektami. Prezentowany w katalogu portret kobiety o migdałowych oczach jest ascetyczną kompozycją, w której artysta deklaruje nie tylko swoje umiejętności rysunkowe, ale także estetyczne credo kłaniające się w stronę zarówno skandalizującego w swojej epoce stylu Amedeo Modiglianiego oraz recepcji rzeźby greckiej doby starożytności.