Franciszek Streitt wpisuje się w nurt wykształconych w Akademii Monachijskiej artystów podejmujących tematykę malarstwa rodzajowego. Świetnie przyjmowane na Zachodzie dzieła Juliana Fałata, Alfreda Wierusza-Kowalskiego, Władysława Czachórskiego czy Aleksandra Gierymskiego obejmowały tematykę zarówno życia wsi Europy Środkowej, jak i sceny miejskie, często w otoczeniu natury. Jak w przypadku słynnego obrazu „W altanie” (1882, Muzeum Narodowe w Warszawie) Aleksandra Gierymskiego, tak iw pracy Streitta zderza się ze sobą tematyka zaczerpnięta ze sztuki dawnej, przede wszystkim rokoka, z elementami nowoczesnej mody i gustu. W przeciwieństwie jednak do luminizmu Gierymskiego, obraz Streitta sugeruje raczej porę wieczorną, delikatnie malowane tło podkreśla grę światła, które zdaje się padać z miejsca, które zajmuje widz. Interesujące jest zamknięcie dolnej partii pracy motywem bluszczu oplatającego kutą barierkę. To charakterystyczne spłaszczenie kompozycji mogłoby sugerować zainteresowanie modną wtedy estetyką japońską, co podkreślałby z kolei wachlarz trzymany w dłoni modelki. Streitt skupił się w swoim nastrojowym studium postaci nie tylko na otaczającej ją naturze, ale i na detalach. Szczególnie wyraźne staje się to w przypadku drobiazgowo odtwarzanej sukni damy, a także subtelnej, aczkolwiek bogatej biżuterii pod postacią perłowych kolczyków i naszyjnika, a także srebrnej spinki we włosach.