„Partytury” to cykl, który w odczuciu samej Ewy Partum nie mieścił się w konwencji jej sztuki. Powstał z potrzeby wiążącej się z prywatnym doświadczeniem autorki i jej relacjami interpersonalnymi. Każdy element serii to szkic rozgrywającego się romansu. Artystka odwraca zabieg upolitycznienia, któremu poddaje kobiece ciało w „Samoidentyfikacji”. Uprzednio wyrwana z kontekstu domowego, nagość zostaje przeniesiona w przestrzeń publiczną. W „Partyturach” dokonuje się przemiana ciała w dzieło sztuki, powtórne wprowadzenie upolitycznionego bytu w przestrzeń prywatną, intymną. Jednocześnie twórczyni dekonstruuje swój portret w akcie odzyskania władzy nad własną seksualnością. Wraz z rozsypanym tekstem, śladami ust, organicznymi śladami autorki, erotycznie ukazane ciało staje się środkiem ekspresji i zapisem – a nawet medium zapośredniczającym emocjonalne doświadczenia.